ເປັນຫຍັງ?

ເປັນຫຍັງພະເຈົ້າຍອມໃຫ້ມີຄວາມທຸກທໍລະມານແລະຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຈົນເຖິງທຸກມື້ນີ້?

ເປັນຫຍັງພະເຈົ້າຍອມໃຫ້ມີຄວາມທຸກທໍລະມານແລະຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຈົນເຖິງທຸກມື້ນີ້?

"ໂອ ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ ກ່ອນ​ພຣະ­ອົງ​ຈະ​ຊ່ອຍ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ໃຫ້​ພົ້ນ​ຈາກ​ການ​ທຳ­ລາຍ ຂ້າ­ນ້ອຍ​ຈະ​ຕ້ອງ​ຮ້ອງ​ຂໍ​ຄວາມ​ຊ່ອຍ​ເຫລືອ​ຈາກ​ພຣະ­ອົງ​ອີກ​ດົນ​ປານ­ໃດ ພຣະ­ອົງ​ຈຶ່ງ​ຈະ​ຮັບ​ຟັງ​ຂ້າ­ນ້ອຍ? ເປັນ­ຫຍັງ​ພຣະ­ອົງ ຈຶ່ງ​ຊົງ​ເຮັດ­ໃຫ້​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ພົບ­ພໍ້​ກັບ​ຄວາມ​ທຸກ­ຍາກ­ລຳ­ບາກ ແລະ​ເຄາະ​ເຂັນ​ເຊັ່ນ​ນີ້? ການ​ທຳ­ລາຍ ແລະ​ການ​ເຂັ່ນ­ຂ້າ​ທາ­ລຸນ​ຢູ່​ອ້ອມ­ຮອບ​ຂ້າ­ນ້ອຍ ການ​ສູ້­ຮົບ​ຕົບ​ຕີ ແລະ​ການ​ຜິດ​ຖຽງ­ກັນ​ມີ​ຢູ່​ທຸກ​ຫົນ​ທຸກ​ແຫ່ງ. ກົດ­ໝາຍ​ຂາດ​ຄວາມ​ສັກ­ສິດ ແລະ​ບໍ່­ມີ​ປະ­ໂຫຍດ ຄວາມ­ຍຸດ­ຕິ­ທຳ​ບໍ່​ເຄີຍ​ມີ​ເລີຍ ສະ­ນັ້ນ ຄົນ​ຊົ່ວ​ຈຶ່ງ​ໃຊ້​ອຳ­ນາດ​ຂົ່ມ­ເຫັງ​ຄົນ​ດີ ໂດຍ​ບິດ​ເບືອນ​ຄວາມຍຸດຕິທຳ"

(ຮາບາກຸກ 1:2-4)

"ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າ​ພິ­ຈາ­ລະ­ນາ​ບັນ­ດາ​ການ​ຂົ່ມ­ເຫັງ​ທີ່​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ພາຍ­ໃຕ້​ດວງ​ຕາ­ເວັນ​ອີກ ແລະ​ເບິ່ງ​ແມ ນ້ຳ​ຕາ​ຂອງ​ຜູ້​ທີ່​ຖືກ​ຂົ່ມ­ເຫັງ ບໍ່​ມີ­ຄົນ​ເລົ້າ​ໂລມ​ພວກ­ເຂົາ ຝ່າຍ​ຜູ້​ຂົ່ມ­ເຫັງ​ນັ້ນ​ກຳ​ອຳ­ນາດ ແຕ່​ບໍ່­ມີ​ຜູ້­ໃດ​ເລົ້າ​ໂລມ​ພວກເຂົາ. (...) ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າ​ເຫັນ​ສິ່ງ​ເຫລົ່າ​ນີ້​ທັງ​ໝົດ​ໃນ​ຊີ­ວິດ​ທີ່​ບໍ່​ໄດ້­ຜົນ​ຂອງ​ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າ: ຄື​ຄົນ​ຍຸດ­ຕິ­ທຳ​ຈິບ­ຫາຍ​ໃນ​ຄວາມ​ຊອບ­ທຳ​ຂອງ­ຕົນ ແລະ​ຝ່າຍ​ຄົນ​ຊົ່ວ­ຮ້າຍ​ມີ­ຊີ­ວິດ​ຍືນ​ຍາວ​ໃນ​ການ­ເຮັດ​ຊົ່ວ. (...) ບັນ­ດາ​ການ​ນີ້ ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າ​ເຫັນ​ໝົດ​ແລ້ວ ແລະ​ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າ​ສົນ­ໃຈ​ກິດ­ຈະ­ການ​ທຸກ​ຢ່າງ​ທີ່​ລາວ​ເຮັດ​ພາຍ­ໃຕ້​ດວງ​ຕາ­ເວັນ ມີ​ເວ­ລາ​ໃຫ້​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ມີ​ອຳ­ນາດ​ເໜືອ​ອີກ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ຈະ​ມາ​ເຮັດ​ອັນ­ຕະ­ລາຍ​ແກ່​ຕົນ. (...) ຍັງ­ມີ​ຄວາມ​ບໍ່​ໄດ້­ຜົນ​ອີກ​ຢ່າງ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ເຮັດ​ເທິງ­ແຜ່ນ­ດິນ­ໂລກ​ຄື​ມີ­ຄົນ​ຊອບ­ທຳ​ຮັບ​ເຫດ­ການ​ອັນ​ເປັນ​ເຫດ­ການ​ທີ່​ຄົນ​ຊົ່ວ­ຮ້າຍ​ສົມ­ຄວນ​ໄດ້­ຮັບ ແລະ​ມີ­ຄົນ​ຊົ່ວ​ຮັບ​ເຫດ­ການ​ອັນ​ເປັນ​ເຫດ­ການ​ທີ່​ຄົນ​ຊອບ­ທຳ​ສົມ­ຄວນ​ໄດ້­ຮັບ ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າ​ກ່າວ​ໄດ້​ວ່າ ອັນ​ນີ້​ກໍ​ບໍ່​ໄດ້­ຜົນ​ເຊັ່ນ​ກັນ. (...) ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າ​ເຫັນ​ຂ້າ­ທາດ​ຂີ່​ມ້າ ແລະ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຍ່າງ​ເທິງ​ພື້ນ​ແຜ່ນ­ດິນ​ເໝືອນ​ຢ່າງ​ຂ້າທາດ"

(ຜູ້ເທສະ ໜາ ປ່າວປະກາດ 4:1; 7:15; 8:9,14; 10:7)

"ສິ່ງ​ທີ່​ພະເຈົ້າ​ສ້າງ​ຕົກ​ຢູ່​ໃນ​ສະພາບ​ທີ່​ໄຮ້​ປະໂຫຍດ ບໍ່​ແມ່ນ​ຍ້ອນ​ພວກ​ເຂົາ​ເລືອກ​ເອງ ແຕ່​ຍ້ອນ​ພະອົງ​ເຮັດ​ໃຫ້​ຕົກ​ຢູ່​ໃນ​ສະພາບ​ນັ້ນ​ພ້ອມ​ກັບ​ໃຫ້​ຄວາມ​ຫວັງ​ນຳ​ວ່"

(ໂລມ 8:20)

"ເມື່ອ​ເຈິ​ຄວາມ​ຍາກ​ລຳບາກຢ່າ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ພະເຈົ້າ​ທົດລອງ​ຂ້ອຍ.” ເພາະ​ພະອົງ​ບໍ່​ເຄີຍ​ທົດລອງ​ຜູ້​ໃດ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ຊົ່ວ​ແລະ​ບໍ່​ມີ​ຜູ້​ໃດ​ທົດລອງ​ພະເຈົ້າ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ຊົ່ວ​ໄດ້"

(ຢາໂກໂບ 1:13)

ເປັນຫຍັງພະເຈົ້າຍອມໃຫ້ມີຄວາມທຸກທໍລະມານແລະຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຈົນເຖິງທຸກມື້ນີ້?

ຜູ້ຮັບຜິດຊອບ ທີ່ແທ້ຈິງ ສຳ ລັບສະຖານະການນີ້ແມ່ນຊາຕານພະຍາມານເຊິ່ງອ້າງອີງໃນພຣະ ຄຳ ພີວ່າເປັນຜູ້ກ່າວຫາ (ພະນິມິດ 12: 9). ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າກ່າວວ່າພະຍາມານແມ່ນຜູ້ຕົວະຍົວະແລະຄາດຕະ ກຳ ມະນຸດ (ໂຢຮັນ 8:44). ມັນມີສອງຂໍ້ກ່າວຫາຕົ້ນຕໍ:

1 - ຄຳ ຖາມກ່ຽວກັບອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ.

2 - ຄຳ ຖາມກ່ຽວກັບ ຄວາມຊື່ສັດ ຂອງມະນຸດ.

ເມື່ອມີຄ່າບໍລິການທີ່ຮ້າຍແຮງ, ມັນຕ້ອງໃຊ້ເວລາດົນນານໃນການຕັດສິນສຸດທ້າຍ. ຄຳ ພະຍາກອນຂອງດານີເອນບົດທີ 7 ນຳ ສະ ເໜີ ສະຖານະການໃນສານ, ເຊິ່ງ ອຳ ນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າມີສ່ວນຮ່ວມ: "ແລະ​ແປວ­ໄຟ​ໄດ້​ພຸ່ງ​ອອກ­ຈາກ​ທີ່​ນັ້ນ ມີ­ຄົນ​ເປັນ​ຈຳ­ນວນ​ລ້ານໆ​ບົວ­ລະ­ບັດ​ພຣະ­ອົງ​ຢູ່​ທີ່​ນັ້ນ ແລະ​ມີ­ຄົນ​ເປັນ​ໂກດໆ ຢືນ­ຢູ່​ຊ້ອງ​ໜ້າ​ພຣະ­ພັກ​ຂອງ​ພຣະ­ອົງ ພວກ​ຜູ້​ພິ­ພາກ­ສາ​ກໍ​ເລີ່ມ​ພິ­ພາກ­ສາ ແລະ​ເປີດ​ໜັງ­ສື​ອອກ​ມາ​ອ່ານ. (...) ແລ້ວ​ສານ​ກໍ​ຈະ​ເລີ່ມ​ພິ­ພາກ­ສາ ຈະ​ຕັດ­ສິນ​ຖອດ​ຖອນ​ພະ​ລາ­ຊະ​ອຳ­ນາດ ແລະ​ທຳ­ລາຍ​ເພິ່ນ​ຈົນ​ໝົດ​ສິ້ນ” (ດານີເອນ 7: 10,26). ດັ່ງທີ່ມີຂຽນໄວ້ໃນຂໍ້ນີ້, ລາວໄດ້ຖືກເອົາໄປຈາກມານແລະຈາກມະນຸດ, ການປົກຄອງໂລກ. ການຄອບຄອງຂອງໂລກໄດ້ເປັນຂອງພະເຈົ້າສະ ເໝີ ມາ. ຮູບພາບຂອງສານດັ່ງກ່າວຖືກ ນຳ ສະ ເໜີ ໃນເອຊາຢາບົດທີ 43, ເຊິ່ງມີ ຄຳ ຂຽນໄວ້ວ່າຜູ້ທີ່ເຊື່ອຟັງພະເຈົ້າແມ່ນ "ພະຍານ" ຂອງລາວ: "ຊາວ​ອິສຣາເອນ​ເອີຍ! ເຈົ້າ​ເປັນ​ພະ­ຍານ​ຂອງ​ເຮົາ ເຮົາ​ເລືອກ​ເອົາ​ເຈົ້າ​ເປັນ​ຊົນ­ຊາດ​ຮັບ­ໃຊ້​ເຮົາ ເພື່ອ​ເຈົ້າ​ຈະ​ເຊື່ອ​ໃນ​ຕົວ​ເຮົາ ແລະ​ຮູ້­ຈັກ​ວ່າ ເຮົາ​ເທົ່າ​ນັ້ນ​ທີ່​ເປັນ​ພຣະ­ເຈົ້າ ນອກ­ຈາກ​ເຮົາ​ແລ້ວ​ບໍ່­ມີ​ພຣະ­ເຈົ້າ​ອົງ​ອື່ນ​ອີກ ກ່ອນ ແລະ​ຫລັງ​ເຮົາ​ບໍ່​ເຄີຍ​ມີ​ພຣະ­ເຈົ້າ​ຈັກເທື່ອ.  ເຮົາ​ຜູ້​ດຽວ​ເປັນ​ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ ຜູ້​ດຽວ​ເທົ່າ​ນັ້ນ​ທີ່​ຊ່ອຍ​ເຈົ້າ​ໃຫ້​ພົ້ນ​ໄພ​ໄດ້” (ອິດສະຢາ 43:10,11). ພຣະເຢຊູຄຣິດຍັງຖືກເອີ້ນວ່າ "ພະຍານທີ່ສັດຊື່" ຂອງພຣະເຈົ້າ: "ແລະ​ພະ​ເຢຊູ​ຄລິດ​ເຊິ່ງ​ເປັນ “ພະຍານ​ທີ່​ສັດ​ຊື່” ແລະ​ເປັນ “ຄົນ​ທຳອິດ​ທີ່​ຄືນ​ມາ​ຈາກ​ຕາຍ” ແລະ​ເປັນ “ຜູ້ປົກຄອງ​ເໜືອ​ກະສັດ​ທັງ​ຫຼາຍ​ໃນ​ໂລກ”" (ພະນິມິດ 1:5).

ກ່ຽວຂ້ອງກັບຂໍ້ກ່າວຫາທັງສອງຢ່າງນີ້, ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ຊາຕານແລະມະນຸດຊາດມີເວລາຫຼາຍກວ່າ 6,000 ປີ, ເພື່ອສະແດງຫຼັກຖານຂອງພວກເຂົາ, ຄືວ່າພວກເຂົາສາມາດປົກຄອງແຜ່ນດິນໂລກໄດ້ໂດຍບໍ່ມີ ອຳ ນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຮົາຢູ່ໃນຕອນທ້າຍຂອງປະສົບການນີ້ບ່ອນທີ່ການຂີ້ຕົວະຂອງມານຖືກເປີດເຜີຍໂດຍສະຖານະການຮ້າຍຫລວງຫລາຍທີ່ມະນຸດພົບເຫັນຕົວມັນເອງ, ຢູ່ໃກ້ກັບຄວາມເສີຍຫາຍທັງ ໝົດ (ມັດທາຍ 24: 22). ການພິພາກສາແລະການ ທຳ ລາຍຈະເກີດຂື້ນໃນຄວາມທຸກ ລຳ ບາກຄັ້ງໃຫຍ່ (ມັດທາຍ 24:21; 25:31-46). ຂໍໃຫ້ເຮົາພິຈາລະນາໂດຍສະເພາະສອງຂໍ້ກ່າວຫາຂອງພະຍາມານ, ໃນປະຖົມມະການບົດ 2 ແລະ 3, ແລະ ໜັງ ສືໂຢບບົດ 1 ແລະ 2.

1 - ຄຳ ຖາມກ່ຽວກັບອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ

ຕົ້ນເດີມບົດ 2 ບອກພວກເຮົາວ່າພະເຈົ້າໄດ້ສ້າງມະນຸດແລະເອົາລາວຢູ່ໃນສວນເອເດນ. ອາດາມຢູ່ໃນສະພາບທີ່ດີແລະມີເສລີພາບດີ (ໂຢຮັນ 8:32). ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ພະເຈົ້າ ຈຳ ກັດສິດເສລີພາບນີ້: ຕົ້ນໄມ້: "ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ໄດ້​ເອົາ​ຄົນ­ທີ່​ພຣະ­ອົງ​ສ້າງ​ນັ້ນ ມາ​ເຝົ້າ​ຮັກ­ສາ ແລະ​ເບິ່ງ­ແຍງ​ສວນ. ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ສັ່ງ​ແກ່​ຊາຍ​ຜູ້­ນັ້ນ​ວ່າ, “ໝາກ​ໄມ້​ທຸກໆ ຕົ້ນ​ໃນ​ສວນ​ນີ້​ເຈົ້າ​ກິນ​ໄດ້​ໝົດ. ວັ້ນ​ໄວ້​ແຕ່​ຕົ້ນ​ທີ່​ໃຫ້​ຮູ້­ຈັກ​ຄວາມ​ດີ ແລະ​ຄວາມ​ຊົ່ວ ເຈົ້າ​ຢ່າ​ກິນ ຖ້າ​ເຈົ້າ​ຂືນ​ກິນ​ໝາກ​ໄມ້​ໃນ​ຕົ້ນ​ນີ້ ເຈົ້າ​ຈະ​ຕ້ອງ​ເຖິງ​ແກ່​ຄວາມ​ຕາຍ” (ປະຖົມມະການ 2:15-17) . "ຕົ້ນໄມ້ແຫ່ງຄວາມຮູ້ເລື່ອງຄວາມດີແລະສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ" ແມ່ນພຽງແຕ່ການສະແດງອອກທີ່ແທ້ຈິງຂອງແນວຄິດທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນຂອງດີແລະບໍ່ດີ ດຽວນີ້ຕົ້ນໄມ້ແທ້ນີ້, ຂີດ ຈຳ ກັດຂອງຄອນກີດ, ຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ດີແລະສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ”. ດຽວນີ້ພຣະເຈົ້າໄດ້ ກຳ ນົດຂອບເຂດລະຫວ່າງຄວາມດີແລະການເຊື່ອຟັງແລະ ບໍ່ດີ, ການບໍ່ເຊື່ອຟັງ.

ເຫັນໄດ້ແຈ້ງວ່າພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້ານີ້ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງຍາກ (ປຽບທຽບກັບມັດທາຍ 11:28-30 "ເພາະວ່າແອກຂອງເຮົາກໍງ່າຍແລະພາລະຂອງເຮົາກໍເບົາບາງລົງ" ແລະ 1 ໂຢຮັນ 5:3). ໂດຍວິທີທາງການ, ບາງຄົນໄດ້ກ່າວວ່າ "ຫມາກໄມ້ທີ່ຫ້າມ" ນັ້ນຫມາຍເຖິງ ການພົວພັນທາງເພດ: ນີ້ແມ່ນຜິດ, ເພາະວ່າເມື່ອພະເຈົ້າປະທານພຣະບັນຍັດນີ້, ນາງເອວາກໍ່ບໍ່ມີ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຫ້າມສິ່ງທີ່ອາດາມບໍ່ສາມາດຮູ້ໄດ້ (ປຽບທຽບກ່ຽວກັບປະຫວັດສາດຂອງເຫດການປະຖົມມະການ 2: 15-17 (ຄຳ ສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ) ກັບ 2: 18-25 (ການສ້າງສະມາດເອວາ)).

ການລໍ້ລວງຂອງມານ

"ງູ​ເປັນ​ສັດ​ທີ່​ຫລັກ­ແຫລມ​ກວ່າ​ສັດ​ທັງ­ຫລາຍ​ທີ່​ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ໄດ້​ສ້າງ​ໄວ້ ງູ​ໄດ້​ຖາມ​ຜູ້­ຍິງ​ວ່າ, “ແມ່ນ­ແທ້​ບໍ ທີ່​ພຣະ­ເຈົ້າ​ຊົງ​ຫ້າມ​ບໍ່​ໃຫ້​ພວກ​ເຈົ້າ​ກິນ​ໝາກ​ໄມ້​ໃນ​ສວນ​ນີ້?” ຜູ້­ຍິງ​ນັ້ນ​ຕອບ​ວ່າ, “ໝາກ​ໄມ້​ທຸກໆ ຕົ້ນ​ໃນ​ສວນ​ນີ້ ພວກ­ເຮົາ​ກິນ​ໄດ້. ເວັ້ນ​ໄວ້​ແຕ່​ໝາກ​ໄມ້​ໃນ​ຕົ້ນ​ທີ່­ຢູ່​ກາງ​ສວນ​ນັ້ນ. ເພາະ​ພຣະ­ເຈົ້າ​ບອກ​ບໍ່​ໃຫ້​ພວກ­ເຮົາ​ກິນ ຫລື ແມ່ນ­ແຕ່​ແຕະ­ຕ້ອງ​ເປັນ​ເດັດ­ຂາດ ຖ້າ​ພວກ­ເຮົາ​ຂືນ​ກິນ ພວກ­ເຮົາ​ຕ້ອງ​ຕາຍ. ງູ​ຈຶ່ງ​ຕອບ​ວ່າ, “ບໍ່​ເປັນ­ຄວາມ​ຈິງ ພວກ​ເຈົ້າ​ຈະ​ບໍ່​ຕາຍ​ດອກ. ພຣະ­ເຈົ້າ​ເວົ້າ​ເຊັ່ນ​ນັ້ນ ກໍ​ເພາະ​ພຣະ­ອົງ​ຊົງ­ຮູ້​ດີ​ວ່າ ເມື່ອ­ໃດ​ທີ່​ເຈົ້າ​ກິນ​ໝາກ​ໄມ້​ນັ້ນ ເຈົ້າ​ຈະ​ຮູ້​ແຈ້ງ​ເຫັນ​ຈິງ​ກັບ​ຈະ​ຮູ້​ການ​ດີ ແລະ​ການ​ຊົ່ວ​ເໝືອນ​ດັ່ງ​ພຣະອົງ.” ຜູ້­ຍິງ​ເຫັນ​ວ່າ​ໝາກ​ໄມ້​ໃນ​ຕົ້ນ​ນັ້ນ​ຊ່າງ​ງາມ ແລະ​ເປັນ​ໜ້າ​ຢາກ​ກິນ​ອີ່­ຫລີ ນອກ​ນີ້​ນາງ​ຍັງ​ຄິດ­ວ່າ​ຈະ​ມີ​ສະ­ຕິ­ປັນ­ຍາ​ອີກ ດັ່ງ­ນັ້ນ ນາງ​ຈຶ່ງ​ຕັດ­ສິນ­ໃຈ​ປິດ​ເອົາ​ໝາກ​ໄມ້​ແລ້ວ​ກິນ ຄັນ​ແລ້ວ​ຈຶ່ງ​ເອົາ​ໝາກ​ໄມ້​ນັ້ນ​ໃຫ້​ຜົວ​ນາງ​ກິນ​ນຳ" (ປະຖົມມະການ 3:1-6).

ເປັນຫຍັງຊາຕານຈຶ່ງເວົ້າກັບເອວາຫຼາຍກ່ວາອາດາມ? ມັນຖືກຂຽນໄວ້ວ່າ: "ແລະ​ອາດາມ​ບໍ່​ໄດ້​ຖືກ​ຫຼອກ​ລວງ ແຕ່​ຜູ້​ຍິງ​ຄົນ​ນັ້ນ​ຖືກ​ຫຼອກ​ລວງ​ຈົນ​ຝ່າ​ຝືນ​ຄຳ​ສັ່ງ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ" (1 ຕີໂມເຕ 2:14). ເປັນຫຍັງເອວາຈຶ່ງຫຼອກລວງ? ຍ້ອນໄວ ໜຸ່ມ ລາວ, ນຂະນະທີ່ອາດາມຢູ່ຢ່າງ ໜ້ອຍ ສີ່ສິບ. ເພາະສະນັ້ນຊາຕານໄດ້ໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກການຂາດປະສົບການຂອງເອວາ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ອາດາມຮູ້ສິ່ງທີ່ລາວ ກຳ ລັງເຮັດ, ລາວໄດ້ຕັດສິນໃຈທີ່ຈະເຮັດບາບ. ການກ່າວຫາຄັ້ງ ທຳ ອິດຂອງມານ, ແມ່ນການໂຈມຕີອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ (ພະນິມິດ 4: 11).

ການພິພາກສາແລະ ຄຳ ສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ

ບໍ່ດົນກ່ອນທີ່ຈະສິ້ນສຸດຂອງມື້ນັ້ນ, ກ່ອນຕາເວັນຕົກດິນ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ຕັດສິນ (ປະຖົມມະການ 3: 8-19). ກ່ອນການພິພາກສາ, ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງ ຄຳ ຖາມ. ນີ້ແມ່ນ ຄຳ ຕອບ: "ຊາຍ​ຜູ້­ນັ້ນ​ທູນ​ຕອບ​ວ່າ, “ໂດຍ­ຂ້າ­ນ້ອຍ ແມ່ນ​ຜູ້­ຍິງ​ທີ່​ພຣະ­ອົງ​ປະ­ທານ​ໃຫ້​ນັ້ນ​ເອົາ​ໝາກ​ໄມ້​ໃຫ້​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ກິນ.” ແລ້ວ​ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ຊົງ​ຖາມ​ຜູ້­ຍິງ​ນັ້ນ​ວ່າ, “ເປັນ­ຫຍັງ​ເຈົ້າ​ຈຶ່ງ​ເຮັດ​ເຊັ່ນ​ນັ້ນ?” ນາງ​ທູນ​ຕອບ​ວ່າ, “ງູ​ໄດ້​ຍົວະ​ໃຫ້​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ກິນ.”" (ປະຖົມມະການ 3:12,13). ອາດາມແລະເອວາບໍ່ໄດ້ສາລະພາບຄວາມຜິດຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາພະຍາຍາມແກ້ຕົວເອງ. ໃນປະຖົມມະການ 3: 14-19 ພວກເຮົາສາມາດອ່ານ ຄຳ ຕັດສິນຂອງພຣະເຈົ້າດ້ວຍ ຄຳ ສັນຍາຂອງການປະຕິບັດຈຸດປະສົງຂອງພຣະອົງ: "ມຶງ​ກັບ​ຜູ້­ຍິງ​ຈະ​ຕ້ອງ​ກຽດ­ຊັງ­ກັນ ມະ­ນຸດ ແລະ​ງູ​ຈະ​ຕ້ອງ​ເປັນ​ສັດ­ຕູ​ກັນ ມະ­ນຸດ​ຈະ​ພະ­ຍາ­ຍາມ​ຢຽບ​ຫົວ​ມຶງ​ໃຫ້​ແຕກ ແລະ​ມຶງ​ກໍ​ຈະ​ພະ­ຍາ­ຍາມ​ຕອດ​ສົ້ນ​ໜ່ອງ​ຂອງ​ລາວ” (ປະຖົມມະການ 3:15). ໂດຍ ຄຳ ສັນຍານີ້ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າກ່າວວ່າຈຸດປະສົງຂອງພະອົງຈະ ສຳ ເລັດແລະຊາຕານພະຍາມານຈະຖືກ ທຳ ລາຍ. ນັບແຕ່ເວລານັ້ນເປັນຕົ້ນມາ, ບາບໄດ້ເຂົ້າມາສູ່ໂລກ, ພ້ອມທັງຜົນສະທ້ອນຕົ້ນຕໍຂອງມັນ, ຄວາມຕາຍ: "ຍ້ອນ​ແນວ​ນີ້ ບາບ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ມາ​ໃນ​ໂລກ​ເພາະ​ຄົນ​ຜູ້​ດຽວ ແລະ​ຄວາມ​ຕາຍ​ກໍ​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ຍ້ອນ​ບາບ​ນັ້ນ ແລ້ວ​ຄວາມ​ຕາຍ​ຈຶ່ງ​ລາມ​ໄປ​ເຖິງ​ທຸກ​ຄົນ​ເພາະ​ທຸກ​ຄົນ​ໄດ້​ເຮັດ​ບາບ” (ໂລມ 5:12).

2 - ຄຳ ຖາມກ່ຽວກັບຄວາມຊື່ສັດຂອງມະນຸດ

ພະຍາມານກ່າວວ່າມັນມີຂໍ້ບົກພ່ອງໃນ ທຳ ມະຊາດຂອງມະນຸດ. ນີ້ແມ່ນຂໍ້ກ່າວຫາຂອງມານກັບຄວາມຊື່ສັດຂອງ ວຽກ: "ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ຈຶ່ງ​ຖາມ​ພະ­ຍາ­ມານ​ວ່າ, “ເຈົ້າ​ມາ​ແຕ່​ໃສ?” ພະ­ຍາ­ມານ​ທູນ​ຕອບ​ວ່າ, “ຂ້າ­ນ້ອຍ​ໄປໆ​ມາໆ ທົ່ວໂລກ.” ແລ້ວ​ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ຊົງ​ກ່າວ​ຕໍ່​ພະ­ຍາ­ມານ​ວ່າ, “ເຈົ້າ​ໄດ້​ພິ­ຈາ­ລະ­ນາ​ໄຕ່­ຕອງ​ເບິ່ງ​ໂຢບ​ຜູ້​ຮັບ­ໃຊ້​ຂອງ​ເຮົາ​ຫລື​ບໍ່? ໃນ​ໂລກ​ນີ້ ບໍ່­ມີ​ໃຜ​ສັດ­ຊື່ ແລະ​ດີ​ເໝືອນ​ລາວ ລາວ​ຂາບ­ໄຫວ້​ເຮົາ ແລະ​ບໍ່​ກະ­ທຳ​ໃນ​ສິ່ງ​ທີ​ຊົ່ວ­ຮ້າຍ​ໃດໆ ທັງ​ສິ້ນ.” ພະ­ຍາ­ມານ​ໄດ້​ທູນ​ຕອບ​ວ່າ, “ຖ້າ​ໂຢບ​ບໍ່­ໄດ້​ຫຍັງ ລາວ​ຈະ​ຂາບ­ໄຫວ້​ພຣະ­ອົງ​ຫລື. ພຣະ­ອົງ​ໄດ້​ຄຸ້ມ​ຄອງ​ຮັກ­ສາ​ລາວ ແລະ​ຄອບ​ຄົວ­ເຮືອນ​ຊານ​ຂອງ​ລາວ​ກັບ​ຊັບ­ສົມ­ບັດ​ຂອງ​ລາວ​ທຸກ​ຢ່າງ ພຣະ­ອົງ​ໄດ້​ອວຍ­ພອນ​ໃຫ້​ວຽກ​ງານ​ທຸກ​ຢ່າງ​ຂອງ​ລາວ​ຈະ­ເລີນ​ຂຶ້ນ ແລະ​ໄດ້​ໃຫ້​ລາວ​ມີ​ຝູງ​ສັດ​ເພີ່ມ­ທະ­ວີ​ຫລາຍ​ຂຶ້ນ​ທົ່ວ​ປະເທດ. ແຕ່​ບັດ­ນີ້ ສົມ­ມຸດ​ວ່າ ພຣະ­ອົງ​ເອົາ​ທຸກ​ສິ່ງ​ທີ່​ລາວ​ມີ​ນັ້ນ​ໜີ​ໄປ ລາວ­ກໍ​ຈະ​ປ້ອຍ­ດ່າ​ພຣະ­ອົງ​ຕໍ່­ໜ້າ​ພຣະອົງ.” ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ຊົງ​ບອກ​ພະ­ຍາ­ມານ​ວ່າ, “ແມ່ນ​ແລ້ວ ທຸກ​ສິ່ງ​ທີ່​ໂຢບ​ມີ​ນັ້ນ ເຈົ້າ​ເອົາ​ໄປ​ໄດ້ ແຕ່​ເຈົ້າ​ຢ່າ​ທຳ­ຮ້າຍ​ລາວ” ແລ້ວ​ພະ­ຍາ­ມານ​ໄດ້​ອອກ​ໄປ​ຈາກ​ພຣະ­ພັກ​ຂອງ​ພຣະເຈົ້າ. (...) ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ຊົງ​ຖາມ​ພະ­ຍາ­ມານ​ວ່າ, “ເຈົ້າ​ມາ​ແຕ່​ໃສ?” ພະ­ຍາ­ມານ​ທູນ​ຕອບ​ວ່າ, “ຂ້າ­ນ້ອຍ​ໄປໆ ມາໆ ທົ່ວໂລກ.” ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ຊົງ​ຖາມ­ວ່າ, “ເຈົ້າ​ໄດ້​ພິ­ຈາ­ລະ­ນາ​ໄຕ່­ຕອງ​ເບິ່ງ​ໂຢບ ຜູ້​ຮັບ­ໃຊ້​ຂອງ​ເຮົາ​ຫລື​ບໍ່? ໃນ​ໂລກ​ນີ້ ບໍ່­ມີ​ໃຜ​ສັດ­ຊື່ ແລະ​ດີ​ຄື​ລາວ ລາວ​ຂາບ­ໄຫວ້​ເຮົາ ແລະ​ບໍ່​ກະ­ທຳ​ໃນ​ສິ່ງ​ທີ່​ຊົ່ວ­ຮ້າຍ​ໃດໆ​ທັງ​ສິ້ນ ເຖິງ​ແມ່ນ​ເຮົາ​ໄດ້​ອະ­ນຸ­ຍາດ​ໃຫ້​ເຈົ້າ​ເຮັດ­ໃຫ້​ໂຢບ​ເດືອດ­ຮ້ອນ ຍ້ອນ​ເຈົ້າ​ຊັກ­ຊວນ​ໂດຍ​ບໍ່­ມີ​ເຫດ­ຜົນ ລາວ­ກໍ​ຍັງ​ຍຶດ­ໝັ້ນ​ໃນ​ຄວາມ​ສັດ­ຊື່​ຕໍ່ໄປ.” ພະ­ຍາ­ມານ​ໄດ້​ທູນ​ຕອບ​ວ່າ, “ມະ­ນຸດ​ຍອມ​ສະ­ລະ​ທຸກ​ສິ່ງ ເພື່ອ​ໃຫ້​ຊີ­ວິດ​ຄົງ​ຢູ່. ແຕ່​ບັດ­ນີ້ ສົມ­ມຸດ​ວ່າ​ພຣະ­ອົງ​ທຳ­ຮ້າຍ​ຮ່າງ­ກາຍ​ຂອງ​ລາວ ລາວ­ກໍ​ຈະ​ປ້ອຍ­ດ່າ​ພຣະ­ອົງ​ຕໍ່­ໜ້າ​ພຣະອົງ.” ດັ່ງ­ນັ້ນ ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ຈຶ່ງ​ຊົງ​ກ່າວ​ຕໍ່​ພະ­ຍາ­ມານ​ວ່າ, “ແມ່ນ​ແລ້ວ ລາວ​ຢູ່​ໃຕ້​ອຳ­ນາດ​ຂອງ​ເຈົ້າ ຂໍ​ແຕ່​ເຈົ້າ​ຢ່າ​ຂ້າ​ລາວ​ເທົ່າ​ນັ້ນ.”" (ວຽກ 1:7-1212; 2:2-66).

ຄວາມຜິດຂອງມະນຸດ, ອີງຕາມຊາຕານຊາຕານ, ມັນແມ່ນວ່າລາວຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ແມ່ນຄວາມຮັກຂອງລາວ, ແຕ່ຍ້ອນຄວາມສົນໃຈຂອງຕົນເອງແລະການສວຍໂອກາດ. ພາຍໃຕ້ຄວາມກົດດັນ, ຍ້ອນການສູນເສຍຊັບສົມບັດຂອງລາວແລະຄວາມຢ້ານກົວຂອງຄວາມຕາຍ, ອີງຕາມຊາຕານຊາຕານ, ມະນຸດຈະບໍ່ສັດຊື່ຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ແຕ່ໂຢບໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຊາຕານເປັນຄົນຂີ້ຕົວະ: ໂຢບສູນເສຍຊັບສົມບັດທັງ ໝົດ, ລາວສູນເສຍລູກ 10 ຄົນ, ແລະລາວເກືອບຈະຕາຍຍ້ອນເປັນພະຍາດ (ບັນຊີວຽກ 1 ແລະ 2). ເພື່ອນປອມສາມຄົນທໍລະມານໂຢບທາງຈິດຕະສາດ, ໂດຍກ່າວວ່າທຸກທໍລະມານຂອງລາວແມ່ນມາຈາກບາບທີ່ເຊື່ອງໄວ້, ແລະດັ່ງນັ້ນພຣະເຈົ້າຈຶ່ງລົງໂທດລາວ ສຳ ລັບຄວາມຜິດແລະຄວາມຊົ່ວຂອງລາວ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ໂຢບບໍ່ໄດ້ປະຖິ້ມຄວາມຊື່ສັດຂອງລາວແລະຕອບວ່າ "ຈົ່ງ​ເມີນ­ເສີຍ​ສາ​ທີ່​ຂ້ອຍ​ຈະ​ເວົ້າ​ວ່າ​ເຈົ້າ​ຖືກ ຂ້ອຍ​ຈະ​ບໍ່​ຖິ້ມ​ຄວາມ​ສັດ​ຈິງ​ຂອງ​ຂ້ອຍ​ຈົນ​ຂ້ອຍ​ຕາຍ" (ວຽກ 27: 5).

ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ການພ່າຍແພ້ທີ່ ສຳ ຄັນທີ່ສຸດຂອງມານ, ກ່ຽວກັບຄວາມຊື່ສັດຂອງມະນຸດ, ນີ້ແມ່ນໄຊຊະນະຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດຜູ້ທີ່ ເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າ ຈົນເຖິງຄວາມຕາຍ: "ບໍ່​ພຽງ​ແຕ່​ເທົ່າ​ນັ້ນ ເມື່ອ​ມາ​ເປັນ​ມະນຸດ​ແລ້ວ ເພິ່ນ​ຖ່ອມ​ຕົວ​ແລະ​ເຊື່ອ​ຟັງ​ທຸກ​ຢ່າງ​ຈົນ​ເຖິງ​ກັບ​ຍອມ​ຕາຍ ເຊິ່ງ​ກໍ​ແມ່ນ​ຕາຍ​ເທິງ​ເສົາ​ທໍລະມານ” (ຟີລິບ 2:8). ພະເຍຊູຄລິດໄດ້ສະ ເໜີ ພໍ່ຂອງລາວໃຫ້ມີໄຊຊະນະທາງວິນຍານທີ່ມີຄ່າຫຼາຍ, ໂດຍຄວາມຊື່ສັດຂອງມັນ, ນັ້ນແມ່ນເຫດຜົນທີ່ລາວໄດ້ຮັບລາງວັນ: “ນີ້​ເປັນ​ເຫດຜົນ​ທີ່​ພະເຈົ້າ​ຍົກ​ຖານະ​ເພິ່ນ​ໃຫ້​ສູງ​ຂຶ້ນ​ແລະ​ມອບ​ຊື່​ທີ່​ຍິ່ງໃຫຍ່​ກວ່າ​ຊື່​ໃດໆທັງ​ໝົດ​ໃຫ້​ເພິ່ນ  ເພື່ອ​ທຸກ​ຄົນ ທັງ​ທີ່​ຢູ່​ໃນ​ສະຫວັນ ໃນ​ໂລກ ແລະ​ໃຕ້​ພື້ນ​ດິນ​ຈະ​ຄູ້​ເຂົ່າ​ລົງ​ໃນ​ນາມ​ພະ​ເຢຊູ  ແລະ​ລີ້ນ​ທຸກ​ລີ້ນ​ຈະ​ຍອມ​ຮັບ​ຢ່າງ​ເປີດ​ເຜີຍ​ວ່າ​ພະ​ເຢຊູ​ຄລິດ​ແມ່ນ​ຜູ້​ເປັນ​ນາຍ ທັງ​ໝົດ​ນີ້​ກໍ​ເພື່ອ​ພະເຈົ້າ​ຜູ້​ເປັນ​ພໍ່​ຈະ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຍ້ອງ​ຍໍ​ສັນລະເສີນ” (ຟີລິບ 2:9-11).

ໃນຕົວຢ່າງຂອງລູກຊາຍທີ່ເສີຍເມີຍ, ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ໃຫ້ພວກເຮົາມີຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບວິທີການຂອງພຣະບິດາໃນເວລາທີ່ ສິດ ອຳ ນາດ ຂອງພຣະເຈົ້າຖືກສົງໄສເປັນການຊົ່ວຄາວ (ລູກາ 15:11-24). ລູກຊາຍໄດ້ຂໍໃຫ້ພໍ່ຂອງລາວສືບທອດມໍລະດົກຂອງລາວແລະໃຫ້ອອກຈາກເຮືອນ. ຜູ້ເປັນພໍ່ໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ລູກຊາຍ ຜູ້ໃຫຍ່ ຂອງລາວຕັດສິນໃຈນີ້, ແຕ່ຍັງຕ້ອງຮັບຜິດຊອບຕໍ່ຜົນທີ່ຕາມມາ. ເຊັ່ນດຽວກັນ, ອາດາມໃຊ້ການເລືອກທີ່ບໍ່ເສຍຄ່າຂອງລາວ, ແຕ່ລາວຍັງປະສົບຜົນສະທ້ອນເຊັ່ນກັນ. ເຊິ່ງ ນຳ ພວກເຮົາໄປຫາ ຄຳ ຖາມຕໍ່ໄປກ່ຽວກັບຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງມະນຸດຊາດ.

ສາເຫດຂອງຄວາມທຸກ

ຄວາມທຸກເປັນຜົນມາຈາກ ສີ່ ປັດໃຈຕົ້ນຕໍ

1 - ພະຍາມານແມ່ນຜູ້ທີ່ກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມທຸກທໍລະມານ (ແຕ່ບໍ່ແມ່ນສະເຫມີໄປ) (ວຽກ 1:7-12; 2:1-6). ອີງຕາມພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຊາຕານເປັນຜູ້ປົກຄອງໂລກນີ້: "ຕອນ​ນີ້ ເຖິງ​ເວລາ​ພິພາກສາ​ໂລກ​ນີ້​ແລ້ວ ແລະ​ຜູ້​ປົກຄອງ​ໂລກ​ຈະ​ຖືກ​ຂັບ​ໄລ່​ອອກ​ໄປ" (ໂຢຮັນ 12:31; 1 ໂຢຮັນ 5:19). ນີ້ແມ່ນເຫດຜົນທີ່ວ່າມະນຸດໂດຍລວມບໍ່ມີຄວາມສຸກ: "ພວກ​ເຮົາ​ຮູ້​ວ່າ​ສິ່ງ​ທີ່​ພະເຈົ້າ​ສ້າງ​ທັງ​ໝົດ​ເຈັບ​ປວດ​ແລະ​ຄ່ຳຄວນ​ມາ​ຈົນ​ຮອດ​ຕອນ​ນີ້" (ໂລມ 8:22).

2 - ຄວາມທຸກທໍລະມານແມ່ນຜົນມາຈາກ ສະພາບບາບ ຂອງພວກເຮົາ, ຊຶ່ງ ນຳ ພວກເຮົາໄປສູ່ຄວາມເຖົ້າແກ່, ຄວາມເຈັບປ່ວຍແລະຄວາມຕາຍ: “ຍ້ອນ​ແນວ​ນີ້ ບາບ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ມາ​ໃນ​ໂລກ​ເພາະ​ຄົນ​ຜູ້​ດຽວ ແລະ​ຄວາມ​ຕາຍ​ກໍ​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ຍ້ອນ​ບາບ​ນັ້ນ ແລ້ວ​ຄວາມ​ຕາຍ​ຈຶ່ງ​ລາມ​ໄປ​ເຖິງ​ທຸກ​ຄົນ​ເພາະ​ທຸກ​ຄົນ​ໄດ້​ເຮັດ​ບາບ. (…) ສຳ ລັບຄ່າຈ້າງທີ່ບາບຈ່າຍແມ່ນຄວາມຕາຍ” (ໂລມ 5:12; 6:23).

3 - ຄວາມທຸກທໍລະມານສາມາດເປັນຜົນມາຈາກການຕັດສິນໃຈທີ່ບໍ່ດີ (ໃນສ່ວນຂອງພວກເຮົາຫລືຂອງມະນຸດອື່ນໆ): "ຄວາມ​ດີ​ທີ່​ຂ້ອຍ​ຢາກ​ເຮັດ ຂ້ອຍ​ພັດ​ບໍ່​ເຮັດ ແຕ່​ຄວາມ​ຊົ່ວ​ທີ່​ຂ້ອຍ​ບໍ່​ຢາກ​ເຮັດ ຂ້ອຍ​ພັດ​ເຮັດ​ເລື້ອຍໆ" (ພະບັນຍັດສອງ 32:5; ໂລມ 7:19). ທຸກທໍລະມານບໍ່ແມ່ນຜົນຂອງ "ກົດຫມາຍຂອງການກະທໍາຂອງຊີວິດທີ່ຜ່ານມາ" (karma). ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາສາມາດອ່ານໃນໂຢຮັນບົດທີ 9: "ຕອນ​ທີ່​ພະ​ເຢຊູ​ກຳລັງ​ຍ່າງ​ໄປ ເພິ່ນ​ເຫັນ​ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ຕາ​ບອດ​ຕັ້ງ​ແຕ່​ເກີດ. ພວກ​ລູກ​ສິດ​ຖາມ​ເພິ່ນ​ວ່າ: “ອາຈານ ຜູ້​ນີ້​ເກີດ​ມາ​ຕາ​ບອດ​ຍ້ອນ​ບາບ​ຂອງ​ໃຜ ຂອງ​ລາວ​ຫຼື​ຂອງ​ພໍ່​ແມ່?” ພະ​ເຢຊູ​ຕອບ​ວ່າ: “ບໍ່​ແມ່ນ​ຍ້ອນ​ບາບ​ຂອງ​ລາວ​ຫຼື​ບາບ​ຂອງ​ພໍ່ແມ່ ແຕ່​ທີ່​ລາວ​ຕາ​ບອດ​ແບບ​ນີ້​ກໍ​ຈະ​ເຮັດ​ໃຫ້​ຜູ້​ຄົນ​ໄດ້​ເຫັນ​ສິ່ງ​ທີ່​ພະເຈົ້າ​ສາມາດ​ເຮັດ​ໄດ້” (ໂຢຮັນ 9:1-3). "ຜົນງານຂອງພຣະເຈົ້າ", ໃນກໍລະນີຂອງລາວ, ຈະເປັນສິ່ງມະຫັດສະຈັນທີ່ຈະປິ່ນປົວຄົນຕາບອດ.

4 - ທຸກທໍລະມານສາມາດເປັນຜົນມາຈາກ "ເວລາແລະເຫດການທີ່ບໍ່ຄາດຄິດ", ທີ່ເຮັດໃຫ້ຄົນຢູ່ບ່ອນທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງໃນເວລາທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ: "ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າ​ໄດ້​ເຫັນ​ພາຍ­ໃຕ້​ດວງ​ຕາ­ເວັນ​ອີ​ກວ່າ ຄົນ​ແລ່ນ​ໄວ​ຈະ​ບໍ່​ຊະ­ນະ​ໃນ​ການ​ແລ່ນ​ແຂ່ງ​ສະ­ເໝີ​ໄປ ຫລື​ຝ່າຍ​ມີ​ກຳ­ລັງ​ກໍ​ບໍ່​ຊະ­ນະ​ສົງ­ຄາມ​ສະ­ເໝີ​ໄປ ຫລື​ຄົນ​ສະ­ຫລາດ​ບໍ່​ຮັບ​ປະ­ທານ​ສະ­ເໝີ​ໄປ ຫລື​ຄົນ​ມີ​ຄວາມ​ເຂົ້າ­ໃຈ​ບໍ່​ຮັ່ງ­ມີ​ສະ­ເໝີ​ໄປ ຫລື​ຜູ້​ທີ່​ຊ່ຽວ­ຊານ​ບໍ່​ໄດ້­ຮັບ​ຄວາມ​ຍິນ­ດີ​ສະ­ເໝີ​ໄປ ແຕ່​ເວ­ລາ ແລະ​ໂອ­ກາດ​ມີ​ມາ​ເຖິງ​ພວກ­ເຂົາ​ທຸກ​ຄົນ. ເພາະ­ວ່າ​ມະ­ນຸດ​ບໍ່​ຮູ້​ເວ­ລາ​ຂອງ­ຕົນ ປາ​ຕິດ​ຢູ່­ໃນ​ມອງ​ສັນ­ໃດ ແລະ​ນົກ​ຖືກ​ດັກ​ຕິດ​ຢູ່­ໃນ​ບ້ວງ­ແຮ້ວ​ສັນ­ໃດ ເວ­ລາ​ອັນ​ຮ້າຍ​ກໍ​ມາ​ເຖິງ​ມະ­ນຸດ ພວກ­ເຂົາ​ກໍ​ຖືກ​ເວ­ລາ​ອັນ​ຮ້າຍ​ນັ້ນ​ດັກ​ຈັບ​ຕິດ​ໂດຍ​ວ່ອງ­ໄວ​ຄື­ກັນ​ສັນນັ້ນ” (ປັນຍາຈານ 9:11,12).

ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ກ່າວກ່ຽວກັບສອງເຫດການໂສກເສົ້າທີ່ເຮັດໃຫ້ມີຄົນເສຍຊີວິດຫຼາຍຄົນ: "ຕອນ​ນັ້ນ​ມີ​ບາງ​ຄົນ​ມາ​ເລົ່າ​ໃຫ້​ພະ​ເຢຊູ​ຟັງ​ວ່າ ປີ​ລາດ​ຂ້າ​ຄົນ​ຄາລີເລ​ກຸ່ມ​ໜຶ່ງ​ຕອນ​ທີ່​ພວກ​ເຂົາ​ກຳລັງ​ຖວາຍ​ເຄື່ອງ​ບູຊາ. ເພິ່ນ​ຈຶ່ງ​ຖາມ​ພວກ​ເຂົາ​ວ່າ: “ພວກ​ເຈົ້າ​ຄິດ​ວ່າ ສິ່ງ​ນີ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ​ຍ້ອນ​ພວກ​ເຂົາ​ມີ​ບາບ​ຫຼາຍ​ກວ່າ​ຄົນ​ຄາລີເລ​ຄົນ​ອື່ນໆບໍ? ບໍ່​ແມ່ນ​ດອກ ຂ້ອຍ​ຈະ​ບອກ​ພວກ​ເຈົ້າ​ວ່າ ຖ້າ​ພວກ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ກັບ​ໃຈ ພວກ​ເຈົ້າ​ທຸກ​ຄົນ​ກໍ​ຈະ​ຕ້ອງ​ພິນາດ​ຄື​ກັນ ຫຼື 18 ຄົນ​ທີ່​ຖືກ​ຫໍ​ຄອຍ​ຢູ່​ຊີໂລ​ອາມ​ພັງ​ລົງ​ມາ​ທັບ​ຕາຍ​ນັ້ນ ພວກ​ເຈົ້າ​ຄິດ​ວ່າ​ພວກ​ເຂົາ​ເຮັດ​ຜິດ​ຫຼາຍ​ກວ່າ​ຄົນ​ອື່ນໆທີ່​ຢູ່​ໃນ​ເມືອງ​ເຢຣູຊາເລັມ​ບໍ? ບໍ່​ແມ່ນ​ດອກ ຂ້ອຍ​ຈະ​ບອກ​ພວກ​ເຈົ້າ​ວ່າ ຖ້າ​ພວກ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ກັບ​ໃຈ ພວກ​ເຈົ້າ​ທຸກ​ຄົນ​ກໍ​ຈະ​ຕ້ອງ​ພິນາດ​ຄື​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ”" (ລູກາ 13:1-5). ພະເຍຊູຄລິດບໍ່ໄດ້ແນະ ນຳ ວ່າຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບເຄາະຮ້າຍຈາກອຸບັດຕິເຫດຫຼືໄພພິບັດທາງ ທຳ ມະຊາດໄດ້ເຮັດຜິດຫຼາຍກ່ວາຄົນອື່ນ, ຫຼືແມ່ນແຕ່ພະເຈົ້າກໍ່ໃຫ້ເກີດເຫດການແບບນີ້, ລົງໂທດຄົນບາບ. ບໍ່ວ່າຈະເປັນພະຍາດ, ອຸບັດຕິເຫດຫລືໄພພິບັດທາງ ທຳ ມະຊາດ, ມັນບໍ່ແມ່ນພຣະເຈົ້າທີ່ສ້າງມັນ.

ພຣະເຈົ້າຈະ ກຳ ຈັດຄວາມທຸກທໍລະມານທັງ ໝົດ ນີ້: "ແລ້ວ​ຂ້ອຍ​ໄດ້​ຍິນ​ສຽງ​ດັງ​ຈາກ​ບັນລັງ​ນັ້ນ​ບອກ​ວ່າ: “ເບິ່ງ​ແມ້! ເຕັ້ນ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ​ຢູ່​ກັບ​ມະນຸດ​ແລ້ວ ພະອົງ​ຈະ​ຢູ່​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ​ແລະ​ພວກ​ເຂົາ​ຈະ​ເປັນ​ປະຊາຊົນ​ຂອງ​ພະອົງ ແລະ​ພະເຈົ້າ​ຈະ​ຢູ່​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ. ພະເຈົ້າ​ຈະ​ເຊັດ​ນ້ຳ​ຕາ​ທຸກ​ຢົດ​ຈາກ​ຕາ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ ແລະ​ຄວາມ​ຕາຍ​ຈະ​ບໍ່​ມີ​ອີກ​ຕໍ່​ໄປ ຄວາມ​ໂສກ​ເສົ້າ​ຫຼື​ສຽງ​ຮ້ອງໄຫ້​ເສຍໃຈ​ຫຼື​ຄວາມ​ເຈັບ​ປວດ​ຈະ​ບໍ່​ມີ​ອີກ​ເລີຍ ສິ່ງ​ທີ່​ເຄີຍ​ມີ​ຢູ່​ນັ້ນ​ຜ່ານ​ພົ້ນ​ໄປແລ້ວ”” (ພະນິມິດ 21:3,4).

ຊະຕາ ກຳ ແລະເລືອກຟຣີ

ຊະຕາ ກຳ ບໍ່ແມ່ນ ຄຳ ສອນຂອງ ຄຳ ພີໄບເບິນ. ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຖືກ“ ກຳ ນົດໂຄງການ” ເພື່ອເຮັດສິ່ງທີ່ດີຫຼືສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ, ແຕ່ອີງຕາມ“ ການເລືອກທີ່ບໍ່ເສຍຄ່າ” ພວກເຮົາເລືອກທີ່ຈະເຮັດສິ່ງທີ່ດີຫຼືສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ (ພະບັນຍັດ 30:15). ທັດສະນະຂອງໂຊກຊະຕານີ້ແມ່ນຕິດພັນຢ່າງໃກ້ຊິດກັບຄວາມຄິດທີ່ຫຼາຍຄົນມີກ່ຽວກັບຄວາມສາມາດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຈະຮູ້ອະນາຄົດ. ເຮົາຈະເຫັນວິທີທີ່ພະເຈົ້າໃຊ້ຄວາມສາມາດຂອງລາວໃນການຮູ້ອະນາຄົດ. ພວກເຮົາຈະເຫັນຈາກ ຄຳ ພີໄບເບິນວ່າພະເຈົ້າໃຊ້ມັນໃນແບບທີ່ເລືອກແລະມີຄວາມ ຈຳ ເປັນຫລືເພື່ອຈຸດປະສົງສະເພາະ, ໂດຍຜ່ານຕົວຢ່າງໃນພຣະ ຄຳ ພີຫລາຍໆຢ່າງ.

ພຣະເຈົ້າໃຊ້ຄວາມສາມາດຂອງຕົນໃນການຮູ້ອະນາຄົດ, ໂດຍວິທີການທີ່ມີຄວາມຕັ້ງໃຈແລະເລືອກ

ພະເຈົ້າຮູ້ບໍວ່າອາດາມ ກຳ ລັງຈະເຮັດບາບ? ຈາກສະພາບການຂອງປະຖົມມະການ 2 ແລະ 3, ບໍ່. ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໃຫ້ ຄຳ ສັ່ງ, ຮູ້ລ່ວງ ໜ້າ ວ່າມັນຈະບໍ່ຖືກປະຕິບັດຕາມ. ສິ່ງນີ້ກົງກັນຂ້າມກັບຄວາມຮັກຂອງລາວແລະ ຄຳ ສັ່ງນີ້ຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນເລື່ອງຍາກເລີຍ (1 ໂຢຮັນ 4:8; 5:3). ໃຫ້ເບິ່ງສອງຕົວຢ່າງໃນພຣະ ຄຳ ພີທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພະເຈົ້າໃຊ້ຄວາມສາມາດຂອງຕົນໃນການຮູ້ອະນາຄົດໃນແບບທີ່ເລືອກແລະສະຫຼາດ. ແຕ່ຍັງ, ວ່າລາວສະເຫມີໃຊ້ຄວາມສາມາດນີ້ເພື່ອຈຸດປະສົງສະເພາະ.

ເອົາຕົວຢ່າງຂອງອັບຣາຮາມ. ໃນປະຖົມມະການ 22:1-14, ພະເຈົ້າຂໍໃຫ້ອັບຣາຮາມຖວາຍອີຊາກລູກຊາຍຂອງລາວ. ພະເຈົ້າຮູ້ລ່ວງ ໜ້າ ບໍວ່າອັບລາຫາມຈະເຊື່ອຟັງ? ອີງຕາມສະພາບການຂອງເລື່ອງໃນທັນທີ, ບໍ່ແມ່ນ. ສຸດທ້າຍພຣະເຈົ້າໄດ້ບອກອັບຣາຮາມບໍ່ໃຫ້ເຮັດມັນ: “ທູດ​ຂອງ​ພຣະ­ເຈົ້າ​ຈຶ່ງ​ກ່າວ​ຕໍ່­ໄປ​ວ່າ, “ຢ່າຍື່ນມືຂອງທ່ານຕໍ່ເດັກຊາຍແລະຢ່າເຮັດຫຍັງກັບລາວ, ເພາະວ່າດຽວນີ້ຂ້ອຍຮູ້ວ່າເຈົ້າຢ້ານກົວພຣະເຈົ້າ ດ້ວຍ​ວ່າ​ເຈົ້າ​ບໍ່­ໄດ້​ຫວງ​ລູກ­ຊາຍ​ໂທນ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ໄວ້ ແຕ່​ໄດ້​ຍອມ​ຖວາຍ​ລາວ​ໃຫ້​ແກ່​ເຮົາ”” (ປະຖົມມະການ 22:12). ມັນໄດ້ຖືກຂຽນໄວ້ວ່າ "ຕອນນີ້ຂ້ອຍຮູ້ແທ້ໆວ່າເຈົ້າຢ້ານກົວພຣະເຈົ້າ". ປະໂຫຍກທີ່ວ່າ "ດຽວນີ້" ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພຣະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າອັບຣາຮາມຈະເຊື່ອຟັງ ຄຳ ຮ້ອງຂໍນີ້ຈົນເຖິງທີ່ສຸດ.

ຕົວຢ່າງທີສອງກ່ຽວຂ້ອງກັບການ ທຳ ລາຍເມືອງໂຊໂດມແລະເມືອງໂກໂມຣາ. ຄວາມຈິງທີ່ວ່າພະເຈົ້າສົ່ງທູດສະຫວັນສອງອົງໄປເບິ່ງສະຖານະການທີ່ບໍ່ດີສະແດງໃຫ້ເຫັນອີກເທື່ອ ໜຶ່ງ ວ່າຕອນ ທຳ ອິດລາວບໍ່ມີຫຼັກຖານທັງ ໝົດ ໃນການຕັດສິນໃຈ, ແລະໃນກໍລະນີນີ້ລາວໄດ້ໃຊ້ຄວາມສາມາດໃນການຮູ້ໂດຍໃຊ້ສອງທູດສະຫວັນ (ປະຖົມມະການ 18:20,21).

ຖ້າພວກເຮົາອ່ານປື້ມຕ່າງໆຂອງສາດສະດາໃນພຣະ ຄຳ ພີ, ພວກເຮົາຈະເຫັນວ່າພຣະເຈົ້າຍັງໃຊ້ຄວາມສາມາດຂອງຕົນໃນການຮູ້ອະນາຄົດ, ເພື່ອຈຸດປະສົງສະເພາະ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ໃນຂະນະທີ່ນາງ ເມຍຂອງອີຊາກ ຖືພາລູກຝາແຝດ, ບັນຫາ ແມ່ນການຮູ້, "ເຊິ່ງ" ຂອງເດັກນ້ອຍສອງຄົນ, ຈະເປັນບັນພະບຸລຸດຂອງຊາດທີ່ຖືກເລືອກໂດຍພຣະເຈົ້າ

(ປະຖົມມະການ 25: 21-26). ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າໄດ້ ທຳ ການສັງເກດເບິ່ງພັນທຸ ກຳ ແບບງ່າຍໆກ່ຽວກັບເອຊາວແລະຢາໂຄບ (ເຖິງແມ່ນວ່າມັນບໍ່ແມ່ນ ກຳ ມະພັນທີ່ຄວບຄຸມພຶດຕິ ກຳ ໃນອະນາຄົດທັງ ໝົດ) ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນພຣະເຈົ້າໄດ້ເຫັນວ່າພວກເຂົາຈະກາຍເປັນຄົນແບບໃດ: "ກ່ອນ​ທີ່​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ໄດ້​ເກີດ​ມາ ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ເຫັນ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ແລ້ວ ມື້​ທັງ­ຫລາຍ​ທີ່​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ມີ­ຊີ­ວິດ​ຢູ່ ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ບັນ­ທຶກ​ໄວ້​ໝົດ​ແລ້ວ​ກ່ອນ​ທີ່​ມື້​ເຫລົ່າ​ນີ້​ໄດ້​ບັງ­ເກີດ​ຂຶ້ນ​ມາ” (ຄຳ ເພງ 139: 16). ໂດຍອີງໃສ່ຄວາມຮູ້ນີ້, ພຣະເຈົ້າໄດ້ເລືອກ (ໂລມ 9:10-13; ກິດຈະການ 1:24-26 "ທ່ານ, ພະເຢໂຫວາ, ຜູ້ທີ່ຮູ້ໃຈຂອງທຸກຄົນ").

ພະເຈົ້າປົກປ້ອງເຮົາບໍ?

ກ່ອນທີ່ຈະເຂົ້າໃຈຄວາມຄິດຂອງພະເຈົ້າກ່ຽວກັບເລື່ອງການປົກປ້ອງສ່ວນຕົວຂອງພວກເຮົາ, ມັນເປັນສິ່ງ ສຳ ຄັນທີ່ຈະຕ້ອງພິຈາລະນາສາມຈຸດໃນພຣະ ຄຳ ພີທີ່ ສຳ ຄັນ (1 ໂກລິນໂທ 2:16):

1 - ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຊີວິດປະຈຸບັນ, ເຊິ່ງສິ້ນສຸດລົງໃນຄວາມຕາຍ, ມີຄຸນຄ່າຊົ່ວຄາວ ສຳ ລັບມະນຸດທຸກຄົນ (ໂຢຮັນ 11:11 (ຄວາມຕາຍຂອງລາຊະໂລໄດ້ຖືກອະທິບາຍວ່າ "ນອນຫລັບ")). ນອກຈາກນັ້ນ, ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າສິ່ງທີ່ ສຳ ຄັນແມ່ນຄວາມຫວັງຂອງຊີວິດນິລັນດອນ (ມັດທາຍ 10:39). ອັກຄະສາວົກໂປໂລໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ "ຊີວິດຈິງ" ແມ່ນອີງໃສ່ຄວາມຫວັງຂອງຊີວິດນິລັນດອນ (1 ຕີໂມທຽວ 6:19).

ເມື່ອພວກເຮົາອ່ານປື້ມກິດຈະການ, ພວກເຮົາພົບວ່າບາງຄັ້ງພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ປົກປ້ອງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງຈາກຄວາມຕາຍ, ໃນກໍລະນີຂອງຢາໂກໂບແລະ Stephen (ກິດຈະການ 7: 54-60; 12: 2). ໃນກໍລະນີອື່ນໆ, ພຣະເຈົ້າຕັດສິນໃຈປົກປ້ອງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ຫລັງຈາກອັກຄະສາວົກຢາໂກໂບຕາຍ, ພະເຈົ້າຕັດສິນໃຈປົກປ້ອງອັກຄະສາວົກເປໂຕຈາກການຕາຍຄືກັນ (ກິດຈະການ 12: 6 611). ເວົ້າໂດຍທົ່ວໄປ, ໃນສະພາບການໃນພຣະ ຄຳ ພີ, ການປົກປ້ອງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະເຈົ້າມັກຈະຕິດພັນກັບຈຸດປະສົງຂອງລາວ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ການປົກປ້ອງອັກຄະສາວົກໂປໂລມີຈຸດປະສົງທີ່ສູງກວ່າ: ລາວແມ່ນເພື່ອປະກາດແກ່ກະສັດ (ກິດຈະການ 27: 23,24; 9: 15,16).

ເມື່ອພວກເຮົາອ່ານປື້ມກິດຈະການ, ພວກເຮົາພົບວ່າບາງຄັ້ງພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ປົກປ້ອງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງຈາກຄວາມຕາຍ, ໃນກໍລະນີຂອງຢາໂກໂບແລະ Stephen (ກິດຈະການ 7:54-60; 12:2). ໃນກໍລະນີອື່ນໆ, ພຣະເຈົ້າຕັດສິນໃຈປົກປ້ອງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ຫລັງຈາກອັກຄະສາວົກຢາໂກໂບຕາຍ, ພະເຈົ້າຕັດສິນໃຈປົກປ້ອງອັກຄະສາວົກເປໂຕ (ກິດຈະການ 12: 6-11). ເວົ້າໂດຍທົ່ວໄປ, ໃນສະພາບການໃນພຣະ ຄຳ ພີ, ການປົກປ້ອງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະເຈົ້າມັກຈະຕິດພັນກັບຈຸດປະສົງຂອງລາວ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ການປົກປ້ອງອັກຄະສາວົກໂປໂລມີຈຸດປະສົງທີ່ສູງກວ່າ: ລາວແມ່ນເພື່ອປະກາດແກ່ກະສັດ (ກິດຈະການ 27:23,24; 9:15,16).

2 - ພວກເຮົາຕ້ອງຕັ້ງ ຄຳ ຖາມນີ້ກ່ຽວກັບການປົກປ້ອງພະເຈົ້າ, ໃນແງ່ຂອງການທ້າທາຍສອງຢ່າງຂອງຊາຕານແລະໂດຍສະເພາະໃນ ຄຳ ເວົ້າກ່ຽວກັບໂຢບ: “ພຣະ­ອົງ​ໄດ້​ຄຸ້ມ​ຄອງ​ຮັກ­ສາ​ລາວ ແລະ​ຄອບ​ຄົວ­ເຮືອນ​ຊານ​ຂອງ​ລາວ​ກັບ​ຊັບ­ສົມ­ບັດ​ຂອງ​ລາວ​ທຸກ​ຢ່າງ ພຣະ­ອົງ​ໄດ້​ອວຍ­ພອນ​ໃຫ້​ວຽກ​ງານ​ທຸກ​ຢ່າງ​ຂອງ​ລາວ​ຈະ­ເລີນ​ຂຶ້ນ ແລະ​ໄດ້​ໃຫ້​ລາວ​ມີ​ຝູງ​ສັດ​ເພີ່ມ­ທະ­ວີ​ຫລາຍ​ຂຶ້ນ​ທົ່ວ​ປະເທດ" (ວຽກ 1:10). ເພື່ອຕອບ ຄຳ ຖາມກ່ຽວກັບຄວາມຊື່ສັດ, ພະເຈົ້າໄດ້ຕັດສິນໃຈເອົາການປົກປ້ອງຂອງລາວອອກຈາກໂຢບ, ແຕ່ຈາກມະນຸດທັງປວງ. ບໍ່ດົນກ່ອນທີ່ລາວຈະສິ້ນຊີວິດ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ໂດຍອ້າງເຖິງ ຄຳ ເພງ 22:1, ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພຣະເຈົ້າໄດ້ເອົາການປົກປ້ອງທຸກຢ່າງຈາກພຣະອົງ, ຊຶ່ງເຮັດໃຫ້ການຕາຍຂອງລາວເປັນການເສຍສະລະ (ໂຢຮັນ 3:16; ມັດທາຍ 27:46). ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ກ່ຽວກັບມະນຸດໂດຍລວມ, ການຂາດການປົກປ້ອງອັນສູງສົ່ງນີ້ບໍ່ແມ່ນທັງ ໝົດ, ເພາະວ່າຄືກັບທີ່ພຣະເຈົ້າຫ້າມຊາຕານທີ່ຈະຂ້າໂຢບ, ມັນຈະແຈ້ງວ່າມັນເປັນຄືກັນ ສຳ ລັບມະນຸດທັງ ໝົດ (ປຽບທຽບກັບມັດທາຍ 24: 22).

3 - ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນຢູ່ຂ້າງເທິງວ່າຄວາມທຸກທໍລະມານສາມາດເປັນຜົນມາຈາກ "ເວລາແລະເຫດການທີ່ບໍ່ຄາດຄິດ" ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າຄົນເຮົາສາມາດພົບເຫັນຕົວເອງໃນຊ່ວງເວລາທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ, ໃນສະຖານທີ່ທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ (ປັນຍາຈານ 9:11,12). ສະນັ້ນ, ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ, ມະນຸດບໍ່ໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງຈາກຜົນສະທ້ອນຂອງການເລືອກທີ່ອາດາມເຮັດໃນເບື້ອງຕົ້ນ. ຜູ້ຊາຍອາຍຸ, ລາວລົ້ມປ່ວຍ ແລະລາວຕາຍ (ໂລມ 5:12). ລາວສາມາດຕົກເປັນເຫຍື່ອຂອງອຸປະຕິເຫດຫລືໄພພິບັດທາງ ທຳ ມະຊາດ (ໂລມ 8:20; ປື້ມເລື່ອງ "ປັນຍາຈານ" ມີ ຄຳ ອະທິບາຍລະອຽດກ່ຽວກັບຄວາມບໍ່ມີປະໂຫຍດຂອງຊີວິດປະຈຸບັນເຊິ່ງຫລີກລ້ຽງບໍ່ໄດ້: "ປັນ­ຍາ­ຈານ​ກ່າວ​ວ່າ ບໍ່​ເປັນ​ປະ­ໂຫຍດ ບໍ່​ໄດ້­ຜົນ ສາ­ລະ­ພັດ​ລ້ວນ​ແຕ່​ບໍ່​ໄດ້ຜົນ” (ປັນຍາຈານ 1:2)).

ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ປົກປ້ອງມະນຸດຈາກຜົນສະທ້ອນຂອງການຕັດສິນໃຈທີ່ບໍ່ດີຂອງພວກເຂົາ: "ຢ່າ​ຄິດ​ຜິດໆເລີຍ ບໍ່​ມີ​ຜູ້​ໃດ​ຫຼອກ​ລວງ​ພະເຈົ້າ​ໄດ້. ຜູ້​ໃດ​ຫວ່ານ​ສິ່ງ​ໃດ​ກໍ​ຕ້ອງ​ເກັບ​ກ່ຽວ​ສິ່ງ​ນັ້ນ. ຄົນ​ທີ່​ຫວ່ານ​ເພື່ອ​ສະໜອງ​ຄວາມ​ຕ້ອງການ​ຂອງ​ຮ່າງກາຍ​ທີ່​ມີ​ບາບ​ຈະ​ເກັບ​ກ່ຽວ​ຜົນ​ເສຍຫາຍ ຈາກ​ຮ່າງກາຍ​ທີ່​ມີ​ບາບ ແຕ່​ຄົນ​ທີ່​ຫວ່ານ​ຕາມ​ທີ່​ພະລັງ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ​ຊີ້​ນຳ​ຈະ​ເກັບ​ກ່ຽວ​ຊີວິດ​ຕະຫຼອດ​ໄປ​ຈາກ​ພະລັງ​ນັ້ນ” (ຄາລາເຕຍ 6:7,8). ຖ້າພຣະເຈົ້າໄດ້ປະປ່ອຍມະນຸດໃຫ້ຢູ່ໃນຄວາມບໍ່ມີປະໂຫຍດເປັນເວລາດົນນານ, ມັນຈະຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາເຂົ້າໃຈວ່າພຣະອົງໄດ້ຖອນການປົກປ້ອງຂອງພຣະອົງອອກຈາກຜົນສະທ້ອນຂອງສະພາບບາບຂອງເຮົາ. ແນ່ນອນວ່າ, ສະພາບການທີ່ອັນຕະລາຍນີ້ ສຳ ລັບມະນຸດທັງປວງແມ່ນຊົ່ວຄາວ (ໂລມ 8: 21). ຫຼັງຈາກການກ່າວຫາຂອງມານໄດ້ຖືກແກ້ໄຂແລ້ວ, ມະນຸດຊາດຈະໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງທີ່ດີຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ເທິງໂລກ (ເພງສັນລະເສີນ 91:10-12).

ນີ້ ໝາຍ ຄວາມວ່າປະຈຸບັນພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງຈາກພຣະເຈົ້າເປັນສ່ວນບຸກຄົນອີກຕໍ່ໄປບໍ? ການປົກປ້ອງທີ່ພະເຈົ້າໃຫ້ພວກເຮົາແມ່ນອະນາຄົດນິລັນດອນຂອງພວກເຮົາ, ໃນແງ່ຂອງຄວາມຫວັງຂອງຊີວິດນິລັນດອນ, ຖ້າພວກເຮົາອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດ (ມັດທາຍ 24:13; ໂຢຮັນ 5:28,29; ກິດຈະການ 24:15; ຄຳ ປາກົດ 7:9-17). ນອກຈາກນັ້ນ, ພຣະເຢຊູຄຣິດໃນ ຄຳ ອະທິບາຍຂອງລາວກ່ຽວກັບສັນຍານຂອງຍຸກສຸດທ້າຍ (ມັດທາຍ 24, 25, ມາຣະໂກ 13 ແລະລູກາ 21), ແລະ ໜັງ ສືພະນິມິດ (ໂດຍສະເພາະໃນບົດ 6:1-8 ແລະ 12:12), ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ມະນຸດຈະມີຄວາມໂຊກຮ້າຍຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງຕັ້ງແຕ່ປີ 1914, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ມັນຊັດເຈນວ່າບໍ່ມີການປ້ອງກັນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາສາມາດປົກປ້ອງຕົນເອງໂດຍຜ່ານການ ນຳ ໃຊ້ ຄຳ ແນະ ນຳ ທີ່ມີເມດຕາສົງສານຂອງພຣະອົງທີ່ມີຢູ່ໃນ ຄຳ ພີໄບເບິນ, ພະ ຄຳ ຂອງພຣະອົງ. ເວົ້າຢ່າງກວ້າງຂວາງ, ການ ນຳ ໃຊ້ຫລັກການໃນ ຄຳ ພີໄບເບິນຊ່ວຍຫລີກລ້ຽງຄວາມສ່ຽງທີ່ບໍ່ ຈຳ ເປັນເຊິ່ງອາດເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງເຮົາສັ້ນລົງຢ່າງບໍ່ມີປະໂຫຍດ (ສຸພາສິດ 3:1,2). ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນຢູ່ຂ້າງເທິງວ່າບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ຈະເປັນຊະຕາ ກຳ. ສະນັ້ນ, ການ ນຳ ໃຊ້ຫຼັກການໃນພຣະ ຄຳ ພີ, ການ ນຳ ພາຂອງພຣະເຈົ້າ, ຈະເປັນຄືກັບການເບິ່ງເບື້ອງຂວາແລະຊ້າຍກ່ອນຂ້າມຖະ ໜົນ, ເພື່ອຮັກສາຊີວິດຂອງພວກເຮົາ (ສຸພາສິດ 27:12).

ນອກຈາກນັ້ນ, ອັກຄະສາວົກເປໂຕຍັງໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີຄວາມຕ້ອງການການອະທິຖານວ່າ: “ຈຸດ​ຈົບ​ຂອງ​ທຸກ​ສິ່ງ​ມາ​ໃກ້​ແລ້ວ ດັ່ງ​ນັ້ນ ຂໍ​ໃຫ້​ມີ​ສະຕິ ແລະ​ຕື່ນ​ຕົວ​ສະເໝີ​ທີ່​ຈະ​ອະທິດຖານ​ຢູ່​ເລື້ອຍໆ” (1 ເປໂຕ 4:7). ການອະທິຖານແລະການສະມາທິສາມາດປົກປ້ອງຄວາມສົມດຸນທາງວິນຍານແລະຈິດໃຈຂອງພວກເຮົາ (ຟີລິບ 4:6,7; ປະຖົມມະການ 24:63). ບາງຄົນເຊື່ອວ່າພວກເຂົາໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງຈາກພຣະເຈົ້າໃນບາງເວລາໃນຊີວິດຂອງພວກເຂົາ. ບໍ່ມີສິ່ງໃດໃນພຣະ ຄຳ ພີທີ່ກີດຂວາງຄວາມເປັນໄປໄດ້ທີ່ພິເສດນີ້ຈາກການເຫັນ, ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ: "ແລະຂ້ອຍຈະມີຄວາມເມດຕາຕໍ່ຜູ້ທີ່ຂ້ອຍຈະມີຄວາມເມດຕາ" ( ອຸປະຍົກ ໜີ 33:19). ມັນແມ່ນລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າແລະຜູ້ທີ່ຈະໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງ. ພວກເຮົາບໍ່ຕ້ອງຕັດສິນ: "ເຈົ້າ​ແມ່ນ​ໃຜ​ຈຶ່ງ​ໄປ​ຕັດສິນ​ຄົນ​ຮັບໃຊ້​ຂອງ​ຜູ້​ອື່ນ? ນາຍ​ຂອງ​ລາວ​ຈະ​ຕັດສິນ​ເອງ​ວ່າ​ລາວ​ເຮັດ​ຖືກ​ຫຼື​ຜິດ. ທີ່​ຈິງ ລາວ​ຈະ​ເປັນ​ຄົນ​ທີ່​ພະ​ເຢໂຫວາ​ພໍ​ໃຈ​ໄດ້​ເພາະ​ພະອົງ​ຈະ​ຊ່ວຍ​ລາວ" (ໂລມ 14:4).

ຮັກອ້າຍແລະຊ່ວຍເຫຼືອເຊິ່ງກັນແລະກັນ

ກ່ອນຄວາມທຸກທໍລະມານຈະສິ້ນສຸດລົງ, ພວກເຮົາຕ້ອງຮັກກັນແລະຊ່ວຍເຫຼືອເຊິ່ງກັນແລະກັນ, ເພື່ອຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກທໍລະມານທີ່ຢູ່ອ້ອມຕົວພວກເຮົາ: "ຂ້ອຍ​ໃຫ້​ກົດ​ໝາຍ​ໃໝ່​ແກ່​ພວກ​ເຈົ້າ ນັ້ນ​ຄື ໃຫ້​ພວກ​ເຈົ້າ​ຮັກ​ກັນ ຂ້ອຍ​ຮັກ​ພວກ​ເຈົ້າ​ແບບ​ໃດ ກໍ​ໃຫ້​ພວກ​ເຈົ້າ​ຮັກ​ກັນ​ແບບ​ນັ້ນ. 35  ທຸກ​ຄົນ​ຈະ​ຮູ້​ວ່າ​ພວກ​ເຈົ້າ​ເປັນ​ລູກ​ສິດ​ຂອງ​ຂ້ອຍ ເມື່ອ​ພວກ​ເຈົ້າ​ຮັກ​ກັນ” (ໂຢຮັນ 13:34,35). ສາວົກຢາໂກໂບ, ນ້ອງຊາຍເຄິ່ງ ໜຶ່ງ ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ໄດ້ຂຽນວ່າຄວາມຮັກແບບນີ້ຕ້ອງໄດ້ຖືກສະແດງອອກໂດຍການກະ ທຳ ຫຼືການລິເລີ່ມເພື່ອຊ່ວຍເພື່ອນບ້ານຂອງເຮົາທີ່ປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ (ຢາໂກໂບ 2: 15,16). ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ກ່າວວ່າເພື່ອຊ່ວຍເຫລືອຜູ້ທີ່ຈະບໍ່ສາມາດຈ່າຍຄືນພວກເຮົາໄດ້ (ລູກາ 14:13,14). ໃນການເຮັດສິ່ງນີ້, ໃນທາງທີ່ພວກເຮົາ“ ໃຫ້ກູ້ຢືມ” ຕໍ່ພະເຢໂຫວາແລະພຣະອົງຈະຈ່າຍຄືນໃຫ້ພວກເຮົາ (ສຸພາສິດ 19:17).

ມັນເປັນສິ່ງທີ່ ໜ້າ ສົນໃຈທີ່ຈະອ່ານສິ່ງທີ່ພຣະເຢຊູຄຣິດອະທິບາຍວ່າເປັນການກະ ທຳ ຂອງຄວາມເມດຕາເຊິ່ງຈະຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາມີຊີວິດນິລັນດອນ: "ເພາະ​ເມື່ອ​ຂ້ອຍ​ຫິວ ພວກ​ເຈົ້າ​ກໍ​ໃຫ້​ຂ້ອຍ​ກິນ ເມື່ອ​ຂ້ອຍ​ຢາກ​ນ້ຳ ພວກ​ເຈົ້າ​ກໍ​ໃຫ້​ຂ້ອຍ​ດື່ມ ຕອນ​ທີ່​ຂ້ອຍ​ເປັນ​ແຂກ​ແປກ​ໜ້າ ພວກ​ເຈົ້າ​ກໍ​ມີ​ນ້ຳໃຈ​ຕ້ອນຮັບ​ຂ້ອຍ​ເຂົ້າ​ໃນ​ເຮືອນ. 36  ຂ້ອຍ​ບໍ່​ມີ​ເຄື່ອງ​ນຸ່ງ​ໃສ່ ພວກ​ເຈົ້າ​ກໍ​ເອົາ​ເຄື່ອງ​ນຸ່ງ​ມາ​ໃຫ້ ຕອນ​ຂ້ອຍ​ເຈັບ​ປ່ວຍ ພວກ​ເຈົ້າ​ກໍ​ເບິ່ງ​ແຍງ ເມື່ອ​ຂ້ອຍ​ຕິດ​ຄຸກ ພວກ​ເຈົ້າ​ກໍ​ມາ​ຢາມ’” (ມັດທາຍ 25:31-46). ມັນຄວນຈະໄດ້ຮັບຍົກໃຫ້ເຫັນວ່າໃນທຸກໆການກະ ທຳ ເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ມີການກະ ທຳ ໃດໆທີ່ສາມາດຖືວ່າເປັນ "ສາດສະ ໜາ". ຍ້ອນຫຍັງ? ເລື້ອຍໆ, ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ກ່າວ ຄຳ ແນະ ນຳ ນີ້ເລື້ອຍໆວ່າ: "ຂ້ອຍຕ້ອງການຄວາມເມດຕາແລະບໍ່ຕ້ອງເສຍສະລະ" (ມັດທາຍ 9:13; 12:7). ຄວາມ ໝາຍ ທົ່ວໄປຂອງ ຄຳ"ຄວາມເມດຕາ" ແມ່ນຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈໃນການກະ ທຳ (ຄວາມ ໝາຍ ທີ່ຄັບແຄບຄືການໃຫ້ອະໄພ). ການເຫັນຄົນທີ່ມີຄວາມຕ້ອງການ, ບໍ່ວ່າເຮົາຈະຮູ້ຈັກພວກເຂົາຫລືບໍ່, ແລະຖ້າພວກເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້, ພວກເຮົາຈະຊ່ວຍພວກເຂົາ (ສຸພາສິດ 3:27,28).

ການເສຍສະຫຼະສະແດງເຖິງການກະ ທຳ ທາງວິນຍານທີ່ກ່ຽວຂ້ອງໂດຍກົງກັບການນະມັດສະການພະເຈົ້າ. ດັ່ງນັ້ນແນ່ນອນຄວາມ ສຳ ພັນຂອງພວກເຮົາກັບພຣະເຈົ້າແມ່ນ ສຳ ຄັນທີ່ສຸດ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ຕັດສິນລົງໂທດບາງຄົນຜູ້ທີ່ໃຊ້ເຫດຜົນຂອງ "ການເສຍສະລະ" ບໍ່ແມ່ນເພື່ອຊ່ວຍພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາທີ່ໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ສູງອາຍຸ (ມັດທາຍ 15:3-9). ມັນ ໜ້າ ສົນໃຈທີ່ຈະສັງເກດສິ່ງທີ່ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ກ່າວກ່ຽວກັບຜູ້ທີ່ຈະບໍ່ເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ: "ໃນ​ມື້​ນັ້ນ​ຄົນ​ຈຳນວນ​ຫຼາຍ​ຈະ​ບອກ​ຂ້ອຍ​ວ່າ: ‘ນາຍ ນາຍ ພວກ​ເຮົາ​ໄດ້​ພະຍາກອນ​ແລະ​ຂັບ​ໄລ່​ພວກ​ປີສາດ​ໃນ​ນາມ​ຂອງ​ທ່ານ ແລະ​ເຮັດ​ການ​ອັດສະຈັນ​ຫຼາຍ​ຢ່າງ​ໃນ​ນາມ​ຂອງ​ທ່ານ​ບໍ່​ແມ່ນບໍ?’” (ມັດທາຍ 7:22). ຖ້າພວກເຮົາປຽບທຽບມັດທາຍ 7:21-23 ກັບ 25:31-46 ແລະໂຢຮັນ 13:34,35, ພວກເຮົາຮັບຮູ້ວ່າການເສຍສະລະແລະຄວາມເມດຕາທາງວິນຍານແມ່ນສອງອົງປະກອບທີ່ ສຳ ຄັນຫຼາຍ (1 ໂຢຮັນ 3:17,18; ມັດທາຍ 5:7).

ພະເຈົ້າຈະປິ່ນປົວມະນຸດຊາດ

ຕໍ່ ຄຳ ຖາມຂອງສາດສະດາຮາບາກຸກ (1:2-4), ກ່ຽວກັບເຫດຜົນທີ່ພະເຈົ້າຍອມໃຫ້ມີຄວາມທຸກທໍລະມານແລະຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ, ນີ້ແມ່ນ ຄຳ ຕອບທີ່ວ່າ: "ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ໃຫ້​ຄຳ​ຕອບ​ແກ່​ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າ​ວ່າ, “ຈົ່ງ​ຂຽນ​ເລື່ອງ​ທີ່​ເຮົາ​ບອກ​ແກ່​ເຈົ້າ​ທາງ​ນິ­ມິດ​ໃສ່​ແຜ່ນ​ປ້າຍ ໃຫ້​ທຸກ​ຄົນ​ອ່ານ​ເຂົ້າ­ໃຈ​ໄດ້​ງ່າຍ ຂຽນ​ນິ­ມິດ​ນີ້​ໄວ້. ກໍ​ເພາະ­ວ່າ​ສິ່ງ​ທີ່​ເຮົາ​ບອກ​ມາ​ນັ້ນ ຍັງ​ບໍ່​ເຖິງ​ເວ­ລາ​ທີ່​ຈະ​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ເປັນ​ຈິງ​ເທື່ອ ແຕ່​ກຳ­ນົດ​ນັ້ນ​ກໍ​ຈະ​ມາ​ເຖິງ​ໃນ​ໄວໆ ນີ້ ແລະ​ສິ່ງ​ທີ່​ເຮົາ​ໄດ້​ບອກ​ກັບ​ເຈົ້າ​ກໍ​ຈະ​ກາຍ­ເປັນ​ຈິງ ເຈົ້າ​ອາດ­ຈະ​ຄິດ­ວ່າ​ມັນ​ມາ​ຊ້າ ແຕ່​ໃຫ້​ຄອຍ​ເບິ່ງ​ເທາະ ມັນ​ຈະ​ມາ​ຮອດ​ຕາມ​ເວ­ລາ​ທີ່​ເຮົາ​ໄດ້​ກຳ­ນົດ​ໄວ້ ຍັງ​ບໍ່​ເຫິງ​ດອກ” (ຮາບາກຸກ 2:2,3). ນີ້ແມ່ນບາງ ຄຳ ພີໄບເບິນກ່ຽວກັບ“ ວິໄສທັດ” ໃນອະນາຄົດອັນໃກ້ນີ້:

"ຈາກ​ນັ້ນ ຂ້ອຍ​ເຫັນ​ຟ້າ​ສະຫວັນ​ໃໝ່​ແລະ​ໂລກ​ໃໝ່ ຟ້າ​ສະຫວັນ​ເກົ່າ​ແລະ​ໂລກ​ເກົ່າ​ນັ້ນ​ກໍ​ຫາຍ​ສາບ​ສູນ​ໄປ​ແລ້ວ ແລະ​ບໍ່​ມີ​ທະເລ​ອີກ​ຕໍ່​ໄປ.  ຂ້ອຍ​ໄດ້​ເຫັນ​ເມືອງ​ບໍລິສຸດ​ນຳ​ອີກ ເຊິ່ງ​ແມ່ນ​ເຢຣູ​ຊາ​ເລັມ​ໃໝ່​ທີ່​ກຳລັງ​ລົງ​ມາ​ຈາກ​ສະຫວັນ ເມືອງ​ນັ້ນ​ມາ​ຈາກ​ພະເຈົ້າ​ແລະ​ກຽມ​ໄວ້​ພ້ອມ​ຄື​ກັບ​ເຈົ້າ​ສາວ​ທີ່​ແຕ່ງ​ໂຕ​ຢ່າງ​ສວຍ​ງາມ​ສຳລັບ​ເຈົ້າ​ບ່າວ.  ແລ້ວ​ຂ້ອຍ​ໄດ້​ຍິນ​ສຽງ​ດັງ​ຈາກ​ບັນລັງ​ນັ້ນ​ບອກ​ວ່າ: “ເບິ່ງ​ແມ້! ເຕັ້ນ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ​ຢູ່​ກັບ​ມະນຸດ​ແລ້ວ ພະອົງ​ຈະ​ຢູ່​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ​ແລະ​ພວກ​ເຂົາ​ຈະ​ເປັນ​ປະຊາຊົນ​ຂອງ​ພະອົງ ແລະ​ພະເຈົ້າ​ຈະ​ຢູ່​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ. ພະເຈົ້າ​ຈະ​ເຊັດ​ນ້ຳ​ຕາ​ທຸກ​ຢົດ​ຈາກ​ຕາ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ ແລະ​ຄວາມ​ຕາຍ​ຈະ​ບໍ່​ມີ​ອີກ​ຕໍ່​ໄປ ຄວາມ​ໂສກ​ເສົ້າ​ຫຼື​ສຽງ​ຮ້ອງໄຫ້​ເສຍໃຈ​ຫຼື​ຄວາມ​ເຈັບ​ປວດ​ຈະ​ບໍ່​ມີ​ອີກ​ເລີຍ ສິ່ງ​ທີ່​ເຄີຍ​ມີ​ຢູ່​ນັ້ນ​ຜ່ານ​ພົ້ນ​ໄປແລ້ວ.”" (ພະນິມິດ 21:1-4).

"ໝາ​ໃນ​ຈະ​ອາ​ໃສ​ຢູ່​ນຳ​ລູກ​ແກະ ແລະ​ເສືອ​ດາວ​ຈະ​ນອນ​ຢູ່​ກັບ​ລູກ​ແກະ ລູກ​ງົວ​ກັບ​ສິງ​ໜຸ່ມ​ກັບ​ສັດ​ອ້ວນ​ພີ​ຈະ​ຢູ່​ນຳ­ກັນ ແລະ​ເດັກ­ນ້ອຍ​ຈະ​ຫລິ້ນ​ນຳ​ມັນ​ໄດ້ ແມ່​ງົວ​ກັບ​ໝີ​ໂຕ​ແມ່​ຈະ​ກິນ​ຫຍ້າ​ນຳ­ກັນ ລູກ​ຂອງ​ມັນ​ກໍ​ຈະ​ນອນ​ຢູ່​ນຳ­ກັນ ແລະ​ສິງ​ຈະ​ກິນ​ເຟືອງ​ຄື​ງົວ​ຜູ້ ເດັກ­ນ້ອຍ​ກິນ​ນົມ​ຈະ​ຫລິ້ນ​ຢູ່​ທີ່​ຮູ​ງູ​ເຫົ່າ ແລະ​ເດັກ­ນ້ອຍ​ທີ່​ເຊົາ​ນົມ​ຈະ​ເອົາ​ມື​ຈົກ​ຮູ​ຂອງ​ງູ­ຮ້າຍ ສັດ​ເຫລົ່າ­ນັ້ນ​ຈະ​ບໍ່​ເຮັດ­ໃຫ້​ບາດ­ເຈັບ ຫລື​ຈະ​ບໍ່​ທຳ­ລາຍ​ສິ່ງ­ໃດ​ຢູ່​ທົ່ວ​ພູ­ເຂົາ​ອັນ​ບໍ­ລິ­ສຸດ​ຂອງ​ເຮົາ ເພາະ­ວ່າ​ແຜ່ນ­ດິນ­ໂລກ​ຈະ​ເຕັມ​ໄປ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ຮູ້​ເລື່ອງ​ຂອງ​ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ ເໝືອນ​ດັ່ງ​ນ້ຳ​ທີ່​ຖ້ວມ​ພື້ນ​ທະ­ເລ" (ເອຊາຢາ 11:6-9).

"ຄົນ​ຕາ­ບອດ​ຈະ​ເຫັນ­ຮຸ່ງ ຄົນ​ຫູ­ໜວກ​ຈະ​ໄດ້ຍິນ. ຄົນ​ພິ­ການ​ກໍ​ຈະ​ເຕັ້ນ ແລະ​ຟ້ອນ​ຄື​ຟານ ຄົນ​ປາກ­ກືກ​ກໍ​ຈະ​ໂຮ­ຮ້ອງ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ຍິນ­ດີ ສາຍ­ນ້ຳ​ຈະ​ໄຫລ​ຜ່ານ​ຖິ່ນ­ແຫ້ງ­ແລ້ງ​ກັນດານ. ຊາຍ​ຮ້ອນ​ຈະ​ກາຍ­ເປັນ​ໜອງ​ນ້ຳ ດິນ​ທີ່​ແຫ້ງ­ແລ້ງ​ຈະ​ມີ​ນ້ຳ​ອອກ​ບໍ່ ບ່ອນ​ທີ່​ໝາ­ໄນ​ເຄີຍ​ນອນ ຈະ​ມີ​ຫຍ້າ ແລະ​ກົກ​ອໍ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ" (ເອຊາຢາ 35:5-7).

"ໃນ​ນັ້ນ​ຈະ​ບໍ່­ມີ​ເດັກ­ນ້ອຍ​ທີ່​ມີ­ຊີ­ວິດ​ພຽງ​ສອງ​ສາມ​ມື້ ຫລື​ຄົນ​ແກ່​ທີ່​ມີ​ອາ­ຍຸ​ບໍ່​ຄົບ​ກຳ­ນົດ ເພາະ­ວ່າ​ເດັກ​ຈະ​ມີ​ອາ­ຍຸ​ໜຶ່ງ​ຮ້ອຍ​ປີ​ຈຶ່ງ​ຕາຍ ແລະ​ຄົນ​ບາບ​ທີ່​ມີ​ອາ­ຍຸ​ພຽງ​ໜຶ່ງ​ຮ້ອຍ​ປີ​ຈະ​ເປັນ​ທີ່​ສາບ­ແຊ່ງ ພວກ­ເຂົາ​ຈະ​ສ້າງ​ບ້ານ ແລະ​ເຂົ້າ​ອາ­ໄສ​ຢູ່­ໃນ​ນັ້ນ ພວກ­ເຂົາ​ຈະ​ປູກ​ສວນ­ອະ­ງຸ່ນ ແລະ​ກິນ​ໝາກ​ຂອງ​ມັນ ພວກ­ເຂົາ​ຈະ​ບໍ່​ສ້າງ ແລະ​ຄົນ​ອື່ນ​ເຂົ້າ​ອາ­ໄສ​ຢູ່ ພວກ­ເຂົາ​ຈະ​ບໍ່​ປູກ​ແລະ​ຄົນ​ອື່ນ​ກິນ ເພາະ­ວ່າ​ອາ­ຍຸ​ຊົນ­ຊາດ​ຂອງ​ເຮົາ​ຈະ​ເປັນ​ຄື​ກັບ​ອາ­ຍຸ​ຂອງ​ຕົ້ນ­ໄມ້ ແລະ​ຜູ້​ເລືອກ​ສັນ​ຂອງ​ເຮົາ​ຈະ​ໃຊ້​ຜົນ­ງານ​ຈາກ​ນ້ຳ­ມື​ຂອງ­ຕົນ​ໄດ້​ດົນ ພວກ­ເຂົາ​ທັງ­ຫລາຍ​ຈະ​ບໍ່​ເຮັດ­ວຽກ​ໂດຍ​ບໍ່­ມີ​ປະ­ໂຫຍດ ຫລື​ເກີດ​ລູກ​ເພື່ອ​ຄວາມ​ຢ້ານ​ກົວ ເພາະ­ວ່າ​ພວກ­ເຂົາ​ເປັນ​ເຊື້ອ­ສາຍ​ຂອງ​ຜູ້​ທີ່​ໄດ້­ຮັບ​ພອນ​ຂອງ​ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ ກັບ​ລູກໆ​ຂອງ​ພວກ­ເຂົາ​ດ້ວຍ ແລະ​ຕໍ່​ມາ ກ່ອນ​ທີ່​ພວກ­ເຂົາ​ຮ້ອງ​ເອີ້ນ ເຮົາ​ຈະ​ຕອບ ຂະ­ນະ​ທີ່​ພວກ­ເຂົາ​ຍັງ​ເວົ້າ​ຢູ່ ເຮົາ​ຈະ​ຟັງ" (ເອຊາຢາ 65:20-24).

"ເນື້ອ​ໜັງ​ຂອງ​ພວກ­ເຂົາ​ຈະ​ອ່ອນ​ກວ່າ​ເນື້ອ​ໜັງ​ເດັກ ຂໍ​ໃຫ້​ພວກ­ເຂົາ​ກັບ​ໄປ​ສູ່​ກຳ­ລັງ​ຄື​ຕອນ​ຍັງ​ໜຸ່ມ’" (ໂຢບ 33:25).

"ເທິງ​ພູ­ເຂົາ​ນີ້ ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ແຫ່ງ​ຈັກ­ກະ­ວານ​ຈະ​ຈັດ​ງານ​ລ້ຽງ ສຳ­ລັບ​ບັນ­ດາ​ຊົນ­ຊາດ​ທັງ­ຫລາຍ ເປັນ​ງານ​ລ້ຽງ​ດ້ວຍ​ຂອງ​ທີ່​ມີ​ນ້ຳ­ມັນ ເປັນ​ງານ​ລ້ຽງ​ດ້ວຍ​ນ້ຳ​ອະ­ງຸ່ນ​ທີ່​ຕອງ​ແລ້ວ ດ້ວຍ​ຂອງ​ຕຸ້ຍ​ພີ​ທີ່​ມີ​ໄຂ­ມັນ​ໃນ​ກະ­ດູກ​ເຕັມ ດ້ວຍ​ນ້ຳ​ອະ­ງຸ່ນ​ທີ່​ຕອງ​ແລ້ວ ແລະ​ເທິງ​ພູ­ເຂົາ​ນີ້ ພຣະ­ອົງ​ຈະ​ທຳ­ລາຍ​ຜ້າ​ປົກ​ໜ້າ ຊຶ່ງ​ປົກ​ໜ້າ​ບັນ­ດາ​ຊົນ­ຊາດ​ທັງ­ຫລາຍ ແລະ​ຜ້າ­ກັ້ງ​ຊຶ່ງ​ກາງ​ຢູ່​ເໜືອ​ບັນ­ດາ​ປະ­ຊາ­ຊາດ ພຣະ­ອົງ​ຈະ​ກືນ​ຄວາມ​ຕາຍ​ດ້ວຍ​ການ​ມີ​ໄຊ ແລະ​ອົງ­ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ ພຣະ­ເຈົ້າ​ຈະ​ເຊັດ​ນ້ຳ​ຕາ​ຈາກ​ໜ້າ​ທັງ­ປວງ ແລະ​ພຣະ­ອົງ​ຈະ​ເອົາ​ການ​ໝິ່ນ­ປະ­ໝາດ​ຊົນ­ຊາດ​ຂອງ​ພຣະ­ອົງ​ໄປ​ຈາກ​ທົ່ວ​ແຜ່ນ­ດິນ­ໂລກ ເພາະ­ວ່າ​ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ໄດ້​ບອກ​ໄວ້​ແລ້ວ" (ເອຊາຢາ 25:6-8).

"ຄົນ​ຕາຍ​ຂອງ​ພຣະ­ອົງ​ຈະ​ມີ­ຊີ­ວິດ ສົບ​ຂອງ​ພວກ­ເຂົາ​ທັງ­ຫລາຍ​ຈະ​ລຸກ­ຂຶ້ນ ພ້ອມ­ກັບ​ສົບ​ຂອງ​ຂ້າ­ພະ­ອົງ ໂອ ຜູ້​ອາ­ໄສ​ຢູ່­ໃນ​ຂີ້­ຝຸ່ນ​ດິນ ຈົ່ງ​ຕື່ນ​ເຖີດ ແລະ​ຮ້ອງ­ເພງ ເພາະ­ວ່າ​ນ້ຳ­ໝອກ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ເປັນ​ຄື​ກັບ​ນ້ຳ­ໝອກ​ເທິງ​ຜັກ ແລະ​ແຜ່ນ­ດິນ­ໂລກ​ຈະ­ໃຫ້​ຊາວ​ແດນ​ຄົນ​ຕາຍ​ເປັນ​ຂຶ້ນ​ມາ" (ເອຊາຢາ 26:19).

"ຫລາຍ​ຄົນ​ໃນ​ພວກ​ເຫລົ່າ​ນີ້​ທີ່​ໄດ້​ຕາຍ​ໄປ​ແລ້ວ ຈະ​ມີ­ຊີ­ວິດ​ມາ​ອີກ ບາງ​ຄົນ​ຈະ​ມີ­ຊີ­ວິດ​ຕະ­ຫລອດ​ໄປ ບາງ​ຄົນ​ຈະ​ໄດ້­ຮັບ​ຄວາມ​ອັບ­ອາຍ​ຂາຍ­ໜ້າ​ຕະ­ຫລອດ​ໄປ" (ດານີເອນ 12:2).

"ບໍ່​ຕ້ອງ​ແປກ​ໃຈ​ໃນ​ເລື່ອງ​ນີ້ ເພາະ​ຈະ​ມີ​ເວລາ​ທີ່​ທຸກ​ຄົນ​ເຊິ່ງ​ຢູ່​ໃນ​ອຸ​ໂມງ​ຝັງ​ສົບ*ຈະ​ໄດ້​ຍິນ​ສຽງ​ເພິ່ນ  ແລະ​ຈະ​ອອກ​ມາ ຄົນ​ທີ່​ເຮັດ​ດີ​ຈະ​ຄືນ​ມາ​ແລ້ວ​ໄດ້​ຊີວິດ ສ່ວນ​ຄົນ​ທີ່​ເຮັດ​ຊົ່ວ​ຈະ​ຄືນ​ມາ​ແລ້ວ​ຖືກ​ຕັດສິນ​ລົງໂທດ” (ໂຢຮັນ 5:28,29).

"ຂ້ອຍ​ກໍ​ມີ​ຄວາມ​ຫວັງ​ໃນ​ພະເຈົ້າ​ຄື​ກັບ​ທີ່​ພວກ​ເຂົາ​ມີ ຄວາມ​ຫວັງ​ຂອງ​ຂ້ອຍ​ແມ່ນ​ທັງ​ຄົນ​ດີ*​ແລະ​ຄົນ​ຊົ່ວ​ຈະ​ຄືນ​ມາ​ຈາກ​ຕາຍ" (ກິດຈະການ 24:15).

ຊາຕານພະຍາມານແມ່ນໃຜ?

ພະເຍຊູຄລິດໄດ້ພັນລະນາເຖິງພະຍາມານຢ່າງງ່າຍດາຍວ່າ: “ມັນ​ເປັນ​ຄາຕະກອນ​ຕັ້ງ​ແຕ່​ຕອນ​ເລີ່ມ​ຕົ້ນ ແລະ​ມັນ​ບໍ່​ໄດ້​ຍຶດ​ໝັ້ນ​ໃນ​ຄວາມ​ຈິງ ເພາະ​ມັນ​ບໍ່​ມີ​ຄວາມ​ຈິງ. ມັນ​ຂີ້​ຕົວະ​ຕາມ​ສັນ​ດານ​ຂອງ​ມັນ ຍ້ອນ​ມັນ​ເປັນ​ຈອມ​ຂີ້​ຕົວະ​ແລະ​ເປັນ​ພໍ່​ຂອງ​ການ​ຕົວະ” (ໂຢຮັນ 8:44). ຊາຕານພະຍາມານບໍ່ແມ່ນແນວຄິດຂອງຄວາມຊົ່ວ, ມັນແມ່ນວິນຍານທີ່ແທ້ຈິງ (ເບິ່ງບັນຊີໃນມັດທາຍ 4:1-11). ເຊັ່ນດຽວກັນພວກຜີປີສາດກໍ່ແມ່ນພວກທູດສະຫວັນທີ່ກາຍມາເປັນຜູ້ກະບົດທີ່ໄດ້ເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງຊາຕານ (ປະຖົມມະການ 6:1-3, ເພື່ອປຽບທຽບກັບຈົດ ໝາຍ ຂອງຂໍ້ທີຢູດາ 6: "ສ່ວນ​ພວກ​ທູດ​ສະຫວັນ​ທີ່​ບໍ່​ພໍ​ໃຈ​ກັບ​ຕຳແໜ່ງ​ໜ້າ​ທີ່​ຂອງ​ຕົວ​ເອງ ແລະ​ໄດ້​ຖິ້ມ​ບ່ອນ​ຢູ່​ທີ່​ເໝາະ​ສົມ ພະອົງ​ກໍ​ມັດ​ພວກ​ເຂົາ​ໄວ້​ຕະຫຼອດ​ໄປ​ໃນ​ບ່ອນ​ທີ່​ມືດ​ມິດ​ເພື່ອ​ລໍ​ຖ້າ​ການ​ຕັດສິນ​ລົງໂທດ​ໃນ​ວັນ​ໃຫຍ່").

ພະເຈົ້າໄດ້ສ້າງທູດສະຫວັນອົງນີ້ໂດຍບໍ່ມີບາບແລະບໍ່ມີຄວາມຊົ່ວຮ້າຍໃນຫົວໃຈຂອງລາວ. ທູດສະຫວັນນີ້, ໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນຂອງຊີວິດລາວມີ "ຊື່ທີ່ສວຍງາມ" (ປັນຍາຈານ 7:1 ກ). ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ລາວບໍ່ໄດ້ຮັກສາຄວາມຊື່ສັດ, ລາວໄດ້ປູກຝັງຄວາມພາກພູມໃຈໃນຫົວໃຈຂອງລາວແລະໃນໄລຍະເວລາລາວກາຍເປັນ "ມານ", ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າຕົວະແລະຜູ້ຕໍ່ຕ້ານ. ໃນ ຄຳ ພະຍາກອນຂອງເອເຊກຽນ (ບົດທີ 28), ມີການເວົ້າຢ່າງຈະແຈ້ງເຖິງຄວາມພາກພູມໃຈຂອງ ນາງຟ້າ ທີ່ກາຍເປັນ "ຊາຕານ": "ບຸດ​ແຫ່ງ​ມະ­ນຸດ​ເອີຍ ຈົ່ງ​ເປັ່ງ­ສຽງ​ຮ້ອງ​ຄ່ຳ​ຄວນ​ເພື່ອ​ກະ­ສັດ​ເມືອງ​ຕີ­ເຣ ແລະ​ຈົ່ງ​ກ່າວ​ແກ່​ເພິ່ນ ວ່າ ອົງ­ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ພຣະ­ເຈົ້າ​ກ່າວ​ດັ່ງ­ນີ້​ວ່າ ເຈົ້າ​ເປັນ​ຕາ­ປະ­ທັບ​ແຫ່ງ​ຄວາມ​ສົມ­ບູນ​ແບບ ເຕັມ​ດ້ວຍ​ສະ­ຕິ­ປັນ­ຍາ ແລະ​ມີ​ຄວາມ­ງາມ​ແທ້ໆ ເຈົ້າ​ເຄີຍ​ຢູ່­ໃນ​ເອ­ເດັນ ສວນ​ຂອງ​ພຣະ­ເຈົ້າ ເພັດ­ພອຍ​ທຸກ​ຢ່າງ​ເປັນ​ເສື້ອ​ຂອງ​ເຈົ້າ ຄື​ທັບ­ທິມ ເພັດ​ນິນ­ຈິນ­ດາ ເພັດ ພອຍ​ຂຽວ ພອຍ​ສີ­ນ້ຳ​ເຂົ້າ ແລະ​ຢົກ ມໍ­ລະ­ກົດ ພອຍ​ສີ​ແດງ­ເຂັ້ມ ແລະ​ຄຳ ຄວາມ​ຊ່ຽວ­ຊານ​ແຫ່ງ​ກອງ ແລະ​ປີ່​ຂອງ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຈັດ​ຕຽມ​ໄວ້​ໃນ​ມື້​ທີ່​ສ້າງ​ເຈົ້າ​ຂຶ້ນ​ມາ ເຈົ້າ​ເປັນ​ເຄ­ຣຸບ​ຜູ້​ພິ­ທັກ​ທີ່​ໄດ້​ເຈີມ​ຕັ້ງ​ໄວ້ ເຮົາ​ໄດ້​ຕັ້ງ​ເຈົ້າ​ໄວ້ ເຈົ້າ​ເຄີຍ​ຢູ່​ເທິງ​ພູ­ເຂົາ​ບໍ­ລິ­ສຸດ​ແຫ່ງ​ພຣະ­ເຈົ້າ ແລະ​ເຈົ້າ​ເຄີຍ​ຍ່າງ​ຢູ່​ທ່າມ­ກາງ​ສີ​ລາ​ໄຟ ເຈົ້າ​ກໍ​ປາດ­ສະ­ຈາກ​ຕຳ​ໜີ​ໃນ​ວິ­ທີ​ການ​ທັງ­ຫລາຍ​ຂອງ​ເຈົ້າ ຕັ້ງ­ແຕ່​ມື້​ທີ່​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຖືກ​ສ້າງ​ຂຶ້ນ​ມາ ຈົນ​ພົບ​ຄວາມ​ຊົ່ວ­ຊ້າ​ໃນ​ຕົວ​ເຈົ້າ” (ເອເຊກຽນ 28:12-15). ໂດຍການກະ ທຳ ທີ່ບໍ່ຍຸດຕິ ທຳ ໃນສວນເອເດນລາວໄດ້ກາຍເປັນຄົນຂີ້ຕົວະຜູ້ທີ່ເຮັດໃຫ້ລູກຫລານຂອງອາດາມເສຍຊີວິດທັງ ໝົດ (ປະຖົມມະການ 3; ໂລມ 5:12). ໃນປະຈຸບັນ, ມັນແມ່ນຊາຕານທີ່ປົກຄອງໂລກ: "ຕອນ​ນີ້ ເຖິງ​ເວລາ​ພິພາກສາ​ໂລກ​ນີ້​ແລ້ວ ແລະ​ຜູ້​ປົກຄອງ​ໂລກ​ຈະ​ຖືກ​ຂັບ​ໄລ່​ອອກ​ໄປ" (ໂຢຮັນ 12:31; ເອເຟໂຊ 2:2; 1 ໂຢຮັນ 5:19).

ຊາຕານຈະຖືກ ທຳ ລາຍເພື່ອຄວາມດີ: "ອີກ​ບໍ່​ດົນ ພະເຈົ້າ​ຜູ້​ໃຫ້​ສັນຕິສຸກ​ຈະ​ໃຫ້​ອຳນາດ​ພວກ​ເຈົ້າ​ເຮັດ​ໃຫ້​ຊາຕານ​ມຸ່ນ​ຢູ່​ໃຕ້​ຕີນ​ຂອງ​ພວກ​ເຈົ້າ. ຂໍ​ໃຫ້​ພວກ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຮັບ​ຄວາມ​ກະລຸນາ​ທີ່​ຍິ່ງໃຫຍ່​ຈາກ​ພະ​ເຢຊູ​ຜູ້​ເປັນ​ນາຍ​ຂອງ​ພວກ​ເຮົ" (ປະຖົມມະການ 3:15; ໂລມ 16:20).

Compartir esta página